güç

bu zaman kötü. onu biz seçmedik. içinden
geçip giderken mesafeler kurmak istedik,
izlerimizi gidip uzaklara bıraktık, hassas
bir terazide tarttığımız kelimeleri seçtik,
yunduk, öyle yerleştirdik kurduğumuz
cümlelerin ortasına, bir anlama vardığımızda,
hakikata dokunduğumuz an durduk ve
bekledik: öylesine yalan yanlış yan yana
getirilmişti ki bizden önce her şey, korktuk
o yığına bir yaprak da bizden eklenir diye,
telaşımızı durmadan diri tutuk. bizim
günlerimiz böyle geçti. bir mevsim ötekini
önüne kattı. yaşadığımız kentler simdi
kurtuluşsuz.olum kokuyor sokaklarımızda.
ördüğümüz pencerenin, kapının önünden
yabancımız geçiyor yalnız. bizim hayatimiz
kendisinden kötülere çoktan hak kazandı.
dağlara çıkanlarımız bir daha dönmedi.
ne haber aldık bedevilerimizden, ne ışık
dondu ve ulaştı onlardan buraya.kaç
kışımız kaldı bilmiyoruz, anlamıyoruz
bu kuraklar nereye kadar sokulacak bize,
yağmur yağsa şaşıracağız, bir ses gelse
gökyüzünden o boşluğun hüküm sürdüğüne
inanacak gençlerimiz, bir tek kocamış
olanlarımız hatırlıyor:bir zamanlar
iyi zamanlar asılmış. tomurcuk, çiçek,
meyve tanımayacak artik ağaç.sular
bu yataklara dönmeyecek. bizi kuşatan
kirli sesin dibinden erişecek haber yok.
yalnızca daha kötü bir zaman'a erişmek
için beklettiğimiz güç tutuyor bizi burada.


enis batur