Gözyaşlarım kadar tanıdığım şehrime
döndüm,
Çocukluğumun şişmiş bezeleri kadar
tanıdığım.
Döndüm buraya işte - durma, iç artık
Irmak boylarındaki fenerlerin
balıkyağını.
Katranla karıştığı güne yumurta
sarısının,
Bu aralık gününe alışmaya bak.
Petersburg! Hayır, ölmek istemiyorum
daha!
Defterinden silinmedi telefonumun
numarası.
Petersburg! Saklıyorum yazdığım
adresleri,
Onlar duyuracak bana ölülerin
sesini.
Karanlık bir eşikte oturuyorum; zil,
Etinden sıyrılmış zil şakaklarıma
vuruyor.
Kapı zincirlerinin paslı demirine
dokunarak
Sevgili konukları bekliyorum bütün
gece.
Osip Mandelstam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder