mustafa ırgat, s. dönüşü

Sen o geçmiş günlerin çekmece şairisin:
Tabut dibeğinde düzgün çarpan kara el, yürek
içinde kefen yazmaları alacalı bulacalı.

Ölümü yaşarken yakalar gibi kol gövde soğumasında yazdığın,

Yazıp da çarşaflayıp damgaladığın, mührü

“cumhuriyet ailem”

Adı çim sandukanın yanında güzün bitirip noktaladığın.

Yokluk! Aralanmış yeşil kapısından görüyorum.

Lale duman Osmanlı paşalar bahçesi ve

küçük boy burjuva leş kargalarının tıkandığı ayak-

yolları mezarlıklara göçüyor.

Hepsi kendiliğinden çepeçevre bir öbürdünyalık artık.

Çıngıraklardan yapılma umutsuz yılan derisi

ay

lağımların üstünü örtüyor.

Ayna diplerinde küpkül olmuş gözyaşları içindesin.

Kolsun gömleğine kan! Kan bulanmış

dinamitlere sarılı çokça damarın patlayışıyım ben!

Ansızın anısız

alınyazısına denk yükselsin kalıtımım

İnsin, insin, insin, insin ve insin,

yükseğe alçalsın, mumyalanmış devlet’li kalın bağırsak benzeri

terlemekten kemikleri erimiş

iskeletimle toprağa…

Derler a, soluk al boşluğuna.

Duyuyoruz. Nicedir konuşuyorsun.

Bir döl fazlalığının şiiri bu, hani şu

halkları eğlendirmek için sokaklarda satılan kör kaval,

hem üfleme hem gerçek

doğumumu unuttum gitti bile. Uykumun manzarası

okunmamış beyazlıkların derininde kalsın.