seni öylesine düşledim ki

Seni öylesine düşledim ki yitirdin gerçekliğini.
Bu canlı bedene sahip olmanın ve benim taptığım sesin çıktığı bu
                      ağzı öpmenin daha zamanı değil midir?
Seni öylesine düşledim ki senin gölgeni kucaklaya kucaklaya,
                      göğsümün üstünde kavuşmaya alışmış olan kollarım
                      belki de senin belini saramayacak.
Beni günler boyu ve yıllar boyu yöneten ve kendine çeken gerçek
                      görüntün karşısında bir gölge gibi kalacağım kuşkusuz.
Ey duygusal dengeler.
Seni öylesine düşledim ki zaman yok artık uyanmama hiç kuşkusuz.
                      Ayakta uyuyorum, yaşamın ve aşkın bütün görünümlerine
                      sunulmuş beden ve sana, benim için bugün tek önemli şey olan
                      sana, senin alnına ve dudaklarına belik de hiç dokunamam, ilk
                      gördüğüm birinin dudaklarına ve alnına dokunduğum kadar.
Seni öylesine düşledim, görüntünle öylesine yürüdüm, konuştum,yattım ki
                      görüntün bile silindi gözlerimin önünden ve yine de yaşamının
                      güneş saati üstünde ağır ağır gezinen ve gezinecek olan gölgeden
                      yüz kat daha gölge ve hayaletler arasında hayalet olmaktan başka
                      bir şey kalmıyor bana yine de.

robert desnos