"Ey eski kamer, sen bizi elbette bilirsin!"

HAZAN

Ey eski kamer, sen bizi elbette bilirsin!

Annemdi o nûrunda gezen zıll-ı mehâsin[1],

Bendim o çucuk, bendim o simâ-yi tahayyür[2],

Bir gün ki hâzan ufka kızıl dalgalı bir nûr,

Bir kanlı ziyâ haşrediyorken, onu bir yed,

Bir bâd-ı haşîn[3] aldı o rü’yâyı müebbed[4].

On beş sene evvelki hakîkat hep o gündür,

Ruhumda bugün zulmet-i pür-girye[5] onundur.

On beş senedir, ufka güneş kanlı düşerken;

Tenha ovadan, boş dereden, akşamın erken,

Hüznîyle susan meşcere[6]lerden gam-ı eylül,

Bir gölge yaparken, onu bir savt-ı tegaafül[7]

Hasretle sorar kalbimi imlâ eden âha,

Yerlerde yatan sisli, donuk hüsn-i tebâh[8]a.

Avâre felâket gülü, altın kırizantem[9],

Her tarh-ı hazân[10] üstüne dökmüş yine mâtem,

Durgun sular üstünde perîşân ü mükedder

Faslın dağınık rûhu bulut, sis gibi titrer;

Yorgun, sarı yapraklar uçar bir kuru daldan,

Bir hasta güneş ufka döker sâye-i ma’den[11];

En sonra semâlarda da ey eski kamer, sen

Hüznünle yaparken acı bir levha-i şîven[12],

Çöllerde kalan bir küçücük makber-i bî-kes[13],

Yollar bu muhitât[14]a kesik, şehkalı[15] bir ses!

Ahmet HAŞİM

(Piyale, 1926)

Vezin: Mef’ûlü / mefâilü / mefâilü / feûlün

---

[1] İyilikler, ahlak güzelliği.

[2] Şaşılacak, şaşırtacak yüz.

[3] Sert esen yel.

[4] Sonsuz.

[5] Ağlama dolu, çok ağlayan.

[6] Fundalık, ormanlık.

[7] Yapmacık gaflet gösterme sesi.

[8] Çürümüş, yok olmuş güzellikler.

[9] Kasımpatı.

[10] Sonbahar arkları.

[11] Madeni gölgeler.

[12] Maden tablosu.

[13] Kimsesiz mezar.

[14] Çevre.

[15] Hıçkırıklı.