YAPILAMAMIŞLIKLAR

“Eşyamda izin ayağımda tozun var mı diye sorarsan

 Sana can çekişe çekişe değişen eşyayı haber veririm

 Ayağımın tozunu silktim eşyamı karıncaya yükledim

 Kırık yayda kalıveren ok gibi kaldım amma

 Hiç korkmadım seni sükût-u hayale uğratmadım

   İkindileyin, demini almış çay gibisi yok. Seccadeye inen güneş parçaları ve bir ucu geçmişime, bir ucu istikbalime bakan hüzünle katışık mutluluk gibisi de… Sanki hayatın dışında bir hayat dolduruyor odayı ya da odamı. “Allah’ım, duamı benden ayırma” diyen sesler duyuyorum. Yasin’in muhteşem tespiti bir kez daha okutuyor kendini: “Unutamadığımız her şey, aslında her zaman yaşadığımız şeylerdir!”. Gökyüzü binyıllar önce de aynı değil miydi? Tozlu telaşlarım kendini kâğıda bırakırken, kalbim bu hüznü de can evinden vurmak istercesine çarpıyor.

Sen hatim ol ben yarım sen hatem vur ben dargın sen hatır kır

Ben uzun uzadıya kendimi açıklayayım ki bilinsin nasıl bir zulmetteyim

Bilinsin bu evren duanla her gün en baştan nasıl yaratılır

Boş bir sadak gibi kaldım amma zaten nehirler çekilmiş kurumuş göller

Aramızda deniz vardır bana kalan sade sabır sade sabır            

   Ben bu sessizliğin nesi oluyorum? Ne sessizliklerin ne de iyiliklerin hacmi dolup taşıyor. Bunların toplandığı bir liman da yok. Çoğu sessizlikler ziyan edilmiş vakitler halinde acıyla gülümsüyor bana. Ben Allah dediğimde, gönlümde ve gözlerimde bulduğum titreyişin gölgesinde çok eski bir çocuk gibi kalıveriyorum. Çok eski bir çocuk ve kalbi kendinden erken büyümüş.

Ben bu kırık izzeti nefisle çok uzağa gitmem biliyorum

Bende ramak kalmıştır her şeye hasmane tertiplere ölmeye ramak kalmış

Flamasında ölüm işaretleriyle bir kuru benliğim kalmış

Kesilmemiş kartalmış bir adak gibi kaldım amma katılaşmadım

Hatırla sana ve kendime hep inandım, işte ordayım

İmanını tazeledin her cürmümden kalbimden sızan acıdan

Korkarak belirsiz bırakarak dokunmayarak beni sevdin

Tanrı hakkı için sevdin ebedi dostunu bildim, buydu seni avutacak

Hem gerçek hem yalan olan, işte bak bu açık seçikti aramızda

Seni affetmedim sana teslim gönlümü esirgedim bağışladım

 

Sen sendelediğinde inancımın ilk perdesi yırtıldı

Dediler ki suya götürü susuz getiri adamı

Dediler bivefadır boşuna çınlamasın kulağın

Bense bir kez kerametine iman etmiştim divitin ve hokkanın

Gene de tuz basmadım zaafına seni hasletimden azadladım

Ateşi keselim kesilebilir değilse de, namı var ateşkesin

Bu ateşin narına yanacak sözlükler ve kuralları simyanın

Birkaç sayfa kurtaralım kekeme kalsak bile isimsiz mektuplar için

Şartsız ve müdanasız bir mütareke imzaladım amma

Kerem ettim sana seni hiç aklımdan çıkarmadım

Şimdi burada her şey pırıl pırıl aydınlık ve her saat gündüz

Duvarlarda masalarda kulelerde duranlar bile on ikiye vurmuş

Dünyanın her yerinde kalbimin rehberliğinde bir çocuk doğmuş

Her çocuğa adın konmuş akrep durmuş saat on ikide işlememiş saniye

Bu aşkın aşkı kaldı bende onursa hiçtir terazi kefesinde.”

        BENİ SADE SEN SEVDİN, Hayriye ÜNAL

    Yakışıklı bir intihardan hayata düşmüşlükler. Bilmem ki ben bu şiirin nesi oluyorum? Ben yazmalıydım bu şiiri. Ama sanki Hayriye Ünal ben olmuş yazarken farkında olmadan. Ve bu şiirde fırtına sonrası sessizlik var. Ayrılıkların içi dolsun diye yapılamayanlar, söylenemeyenler…

    Aşktan geriye kalana da aşk denir. Hatta aşk, aşktan geriye kalan neyse odur.

    Gökyüzünden kâğıda düşen bir ünlem sanki

    Cuma öğleden sonraları!