.........................
Kendimi uçsuz bucaksız bir sürgünlüğün içinde gördüm. Bu yazıyı bitirirsem bu sürgünlükten uzaklaşırım gibi geldi. Bu yazı dedim yarına değin benim ekmeğim olur. Yarına nasıl olsa başka bir kelimenin peşine takılırım. O anlarda yeryüzünde, gökyüzünde sanki benden başka hiç kimse yoktu. Ve hiçbir kelimeye, şiire, yazıya, kitaba da tahammülüm yoktu. Ama bu sızıyı da kelimelere danışarak anlatmak zorunda olmak, bu kısır döngü... Belki tek benimdir yitiren. Belki erbâb-ı edebiyat hala bunlarla doludur.
Ve iki yazı arasında savrulurken, yitirdiklerimin sızısını yeniden buldum içimde:
Onca kelime arasında yitirilen insan!
Onca cümle arasında yitirilen hayat!
Onca şiir arasında yitirilen aşk!
Onca kitap arasında yitirilen inanç!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder