EDİP CANSEVER’E BİRİNCİ MEKTUP

                                   

Uyuyamadım Edip

Uyuyamadım ve alnındaki kemiklerden biri olduğumu düşündüm

Ve düşündüm otelde unutulmuş bir uyku

Benzer mi ölümün içindeki uykuya?

Kurtuluş’ta hiç tramvaya binmedim

Hiç tramvay hiçlikte kar yağışlarının uzun kırmızı sıcak tramvayı

Manastır ‘a hiç gitmedim

Ama duydum binlerce yılın öncesinde soluk alıp veren bir taşın

Nabzını taa içimde

Sonra senin ölümün yıllar geçtikçe beni buldu

Yıllar geçti mi?

Sanki bir ovada kimseden habersiz ıslanan yaşlı ağaçlar oldum

Durmadan yaşlandım yaşlandım yaşlandım

Ölümünle uzun konuşmalar yaptım – ben gibiydim

Berlin’de bir pastanede dünya haritasına bakmak gibiydim

Yıllar nasıl donduysa senin yüzünde

Demir yığınlarının çürük kiremitlerin bacaların kanser dumanlarının içinde

Öyle kaldım

Kendime bir tabut yaptım senin begonyalarından

Bir mezar

Alfabede ismine rastlanmamış

Yeşil bir içki şişesine baktım - akşama benzerdi

İzmir’de bir otele asıldı yüzüm

Sesim tahta merdivenlere

Kirli temiz çarşaflarına bulandı ruhum

Ruhum ruhum ruhum

Seninle uzun bir intiharda karşılıklı sayfalar gibi kaldım

Güzel yazılar soldukça yapraklarda

Beyoğlu’nda kitapçılar alkoller gibi yayıldıkça caddeye

Sıraselviler’de bir kilise buldum bütün dinlerden

Mazgalların altından şiir sesleri geliyordu

Şiirlerine benzeyen kadınlara benzettim şehri

Ölmüş müydüm?

Ölüyor muydum?

Sesim arttıkça sigara seslerinden sigara sesli şiirler arttıkça

Kırılgan bir anıyı avucumda soldurmaktan yoruldum

Ellerimize sinmiş arduaz ağaçları gravürler müzelik ölümler

Ölümler gizlice utandığımız gizlice unuttuğumuz

Durmadan yanan gece lambasının verdiği huzura benzeyen yalnızlığımız

Yokuşta unutulan rüzgârlarla geyik resimleriyle

Gittikçe büyüyen çöllerin tanrısına mı adanıyorduk

Durdum eskiyen bir anının içinde trenlerle

Yazarken eskiyen bir şiir yazdım

Eski bir evin önünde senin fotoğrafın Edip

Senin ölümü karşılamış ona begonyalar armağan etmiş

Kuyular dolusu gözlerin olan fotoğrafın

Alnında bakımsız bir tarihle kamaşan fotoğrafın

Mandolin çalan çocuk sesleriyle dolu fotoğrafın

Bu fareler krallığı bu zincirden yapılmış gövden

Hepimiz kırk yaşındaymışız gibi bu bezgin ikindiler

Nasıl sığmışız hayatsız bir anıya nasıl siyah beyaz kalmışız

Zamana dağılan parmaklarına sordum

Sonsuzluk ne kadar kısaldı değil mi Edip Bey

Size böyle seslendim bunu duydum içimden

Yüksek kaldırımda birdenbire karşıma çıkan bir kasaba kahvesi gördüm

Belki onu siz de görüp geçtiniz

Belki tuşları kanamış bir piyano gibi hissettiniz kendinizi

Pera’dan Galata’ya doğru çırpınan bir üveyik hayal ettiniz

Bilmediğiniz bir dilde kar yağdı sayfalarınıza odanıza

Menekşelerin sessizce kurumasını seyrettiniz

kitap-lık 190, mart - nisan 2017