yaşamak ölesiye

Tıpatıp benziyorsun o gülüşün yemyeşil

Heceden geçmeseydim ben ona bahçe derdim

Yok, dünyayı gezdim de halk dilinde tıpatıp

Yani sen şimdi bana ‘abartma’ mı diyorsun?

Abartsaydım seni ben gökyüzünü öperdim

Bir gül yetiştirirdi bahçıvanlar orada

Rengini kendi seçen, adını kendi koyan

Şaşırırdı ırmaklar haritada yolunu

O saatte orada bütün denizler açık

Sanki sehl-i mümteni karşımda ayan beyan

Sessizlik bir ölünün üstünü örter gibi

Film başlar başlamaz bütün sokaklar biter

Not bıraktım dünyanın şikâyet kutusuna

Bu kadar uzun yollar yapılmasın Allah’ım!

Dil gurbette kalsa da eller kavuşsun yeter

Hâlâ mavidir deniz, hâlâ umuttur mavi

Şiir bize bunları söylemeyecek mi, neden?

Biri gelip şairden bir gün bunu soracak

Ve hâlâ yaşıyorsak bir izahı olmalı

O sırtımızdaki bıçak hep öyle dik duracak

Sevgili babacığım ne çok şiir yazmadın

Uyanmasın acılar, düşler ürkmesin diye

Ben ki hayattan düştüm, kime çektimse böyle

Gelmeseydim dünyaya o kadar kırılmazdım

Bu yüzden seviyorum her şeyi ölesiye

Hüseyin Akın

Karabatak 30, ocak 2017