KÜRT

                                             

                                                                             “ancak bir benzerim öldürebilir beni”

                                                       

                                                                                                                                               Mandelstam

Ben henüz ölmemiştim ellerimde salıncak

Dağların Kürtçesinde mosmordu intiharlar

Bir ova bir rüzgârı sorgulardı çırçıplak

Kadının doğurduğu erkeğin acıktığı tanrımın kem şehveti

Panzehir müsveddesi uzak köy düğünleri

Uzak kış uzak insan uzak ekmek uzak tan

Hem sana delirirken bulurdum esenlikti

Hem belimde kaynayan oğul suyum kör tüccar

Boşa yağan karların hatırasına kanıp

Ben orda çok buz tuttum çok çocuğun ağzında

Elleri pütürleşmiş mavi Kürt çocukları

Dünya bir soba kadar dünya yarım tebessüm

Dünya buradan çok uzak bir yılanın karnında

Kışa bakan koridor 11 metre yalnızlık

Ağaçlar uyanırken odama saldırırken

Dünya çay bardağında birkaç serseri şeker

Delirmek için yaşa yürümek için yaşa

Soluk soluğa kaçıp bir parsın hayalinden

Kendine şehirler kur yıkılsın diye yaşa

Zulmet unutmak kadar rehin alsın zamanı

Zulmet ki karşısında biçare ordularım

Yerden göğe hakikat çehresi paramparça

En güzel yalanların ebedi akisleri

Seni de feda etsin cehennem ahlakına

Seni de nankör toprak fışkırtsın arşa değin

Sen o yitik havari terk edilmiş mustarip

Kelimesiz bir yağmur sana doğru yanarken

Bağrında tırmık olmuş bu gitmek günlerinde

Ömrüne çizgi çeksin kalbine atılan taş

Gözümdeki seğirme silinsin deyip yaşa

Kürt sen beni ağlarsın birkaç parmak ötemde

Biz seninle bir dağı omuzlardık durmadan

Yakardı dilimizi yakardı eski güneş

Senin silahın vardı beni benimle vuran

Ben nerede vuruldum söyle neresi vatan

Doğulu bir gölgeye senle ben muhacirdik

Mis gibi ölüyorum seni uzak sevdikçe

Yumruğum sıkabilsem sana bağıracaktım

Kürt öyle yalnızım ki bıçak beni bulamaz

Belki hatırlar mısın biz Türkçe sevişmiştik

Dilimin tam altında senindi inleyen dil

Kablolar Amerika iletim raporları

Dudağa birazcık kin göğsünde bölünmez çay

Avuçların kanarken ezan sesleri gibi

Gökyüzümün üstünde oldu kurt bakışların

Kürt senden bir kız sevdim gözleri Ortadoğu

Kürt gözleri kocaman bir mezara taht kurmuş

İkimiz arasında sayrılı bir peygamber

Muazzamdı boşluktu bin uzay dinindendi

Sesinde sanki sesim görsen sarsılamazdın

Sen fırtınalı bahar sen kalpte sımsıcak kış

Sen o mayıs gününde çiçeğe bakan yağmur

Sen büyük kelimelerde yitirilen hatıra

Sen ilk aşka çıkaran öldüğüm tüm yolları

Yaralı gözlerinde kendimi vurduğum aşk

Kalbimden kopan kalbin nasıl ateş parçası

Kürt beni şefkatinle beni ekmeğinle böl

Beni gönlümden öte ruhumdan öteye böl

Bitmeyen bir ırmağın başını tutmak gibi

Kürt aynen Allah gibi aradıkça kaybolan

Her duada dirilen o sonsuz edebiyat

Kürt beni onunla ayır beni kendinle ayır

Sen yaban bir ülke ol ve hiç kavuşmayalım

Kader deyip susunca ayrılık öyle güzel

Kürt say ki hiç yaşanmamış bir ömrün uykusuyum

Sevgilimdi sendendi batsın bütün coğrafya

Batsın cennette ağaç tırnak etime batsın

Kürt senin zindanların benim kabeme baksın

Kalem kalem diktiğim beyhude sancaklarım

Kendime sarıldığım gece yolculuklarım

Beni sana çağıran doğmamış çocuklarım

Tam burada geçerken aşk uyluk kemiğime

Seni bana bağlayan zehir karanlıklarım

Şimdi ben Türkiye’ysem Türkiye Kürtlerindir

Şimdi Allah kahretsin ölüm gittim kendime

Tam da şimdi tabutum senin Kürt ellerinde

Senin Kürt dizelerin ipe çekecek bizi

Boynumuzdan vuracak dinlediğin şarkılar

Her aşkın nihayeti sevgili şizofreni

Odamı küçültecek alıp verdiğin nefes

Bende migrene sebep seni Türkçe hissetmek

Beni kanırtan öfke senin acı suların

Senin bakire sesin toprağı kırdıracak

Senin sabahlarında büyüyecek giyotin

Sevgiline sokulup dudak söyleyeceksin

Ben her dilde kanarım sessizliğin dili yok

Öldürdüğün bulutlar bana çamur yağacak

Bak hayatım kayıyor hayatım ellerinden

Benim de hayvanlarım doğacak sensizlikten

Ve tanrı bizi sende yapayalnız bıraktı

Bütün sevmelerimden üşüyen kalp bıraktı

Yedi deniz yedi gök yedi cennet yedi gün

Yağmur olmuş yağıyor tüm şair ölümleri

Şimdi ben bu şiiri evet ben bu şiiri

Etimle tırnağımla kanımla bu şiiri

Dişlerimi sıkarak ezerek dudağımı

Ateş hattına sürdüğüm bu silahsız şiiri

Kinimle nefretimle öfkemle bu şiiri

Yazarak öleceğim yazarken öleceğim

Bu tesellisiz gece bu ceset dolu siper

Bu yıkılmış ömür bu yokluk ayetleri

Ne avucumda terleyen o uzun parmakların

Ne sana doğru akan o karanlık şehvetim

Ne bulutlar ortasında uçuşan dualarım

Ne o taşra oteli ne tende ağrıyan deniz

Ne de damarlarımda akıp duran kızlığın

Yıllarından kuyusundan bana su vermeyecek

Benim yorgun ellerim bu şiirle dolacak

Kelimeler alacak benden son nefesimi

Vahiy gibi inerken tüm ölüm melekleri

Kaybolan şiir gibi bakacağım kendime

Beni neyin öldürdüğünü bulacağım elbette

Kürt bu bir aşk şiiri yanlış anlaşılmasın

Şiirim şiirine âşıktı hatırlarsın

Kürt şiir ister misin içer misin okusak

Kâğıttan ateş yapsak ister misin tutuşmak

mart, nisan, mayıs 2014

kitap-lık, kasım 2014

Fena, shf: 82

waterloo'da bir dişi kedi - ismet özel

O silik aynalarda şaşırdığım pis yüzüm
daha çok insanlara benzeyen ve onlara
hırçın çalgılar yansıtan
yüzüm.
Uykularım upuzun bir geçmişi yaktıkça
ve o külle yıkandıkça ben durmadan
utançla ovuşturduğum
yüzüm.

Zengin dul dişi bir kedi seviyor ya kucağında
belki bu insanlara güvenimi doğuruyor durmadan
ellerim bağlı da ondan bu belki
yaşlı adamlar artıyor haykırışımdan
kanatlarını bembeyaz çırpıyor kuşlar
bir kadın vuruyor kuşlara kendini
vuruyor vuruyor kanatıyor belki
sonra da güneşin gövdesine yorgunluktan.

O silik, eski, yalnız aynalarda
kısaca insanlarda yani
kuşları eskiten kan
kurusun.
Gürültülü bir intihar başlasın akşamla
dinsin sen soyundukça geceye karışan hüzün
dinsin dinsin benim çağdaş olmayan iğrenç yüzüm.

Ayın parçalanışını bir dişi kedi gördü
Waterloo’yu gördü bir asker, bir kahraman
ama bizim için ne Waterloo, ne yağmur öncesi hüznü
bir aptalca büyü uğraştırıyor bizi durmadan
çünkü umulmadık bir şey oluyor artık insan
bir şey, bir kahkaha sabahın karşısında
ve yüzüm, o deşilmiş, o iğrenç yara
artık kendine yürüyor kalkıp onlardan.

"Tâ ki yükselsin ezanlarla müeyyed nâmın, Galip et, çünkü bu son ordusudur İslâm'ın!"

bir ahenk edelim

sadece bunu dinleyince mutlu(diri,canlı) olan biri ne kadar mutlu olabilir ki? hem mutluluk da ne ulan!!

ENFARKTÜS izdiham 26'da

.......................................................................

Dar alanda kısa paslaşmalar hoş geldiniz

Mutfakta bin yıllık çaylar hoş geldiniz

Tozlandı hayalim bu pencerelerde raflarda çekmecelerde

Edip ve ben hayaleti Edip’in iki kapak arasında

Güzelce halımın üstünde mutfağın düzeninde öldürülmüş coşkularımla

Fakat siz hoş geldiniz kapıdan içeri bir dolu modernlik

Birçok İslam sonra edebiyat ihmal edilmemiş toplu fotoğraflar

Her gün önemine binaen yazılan twitleriniz hiçbir şeyi es geçmeyen yüce gönlünüz

Bugün Kerbela mı bugün şehitler mi var bugün anneler günü mü babalar günü mü

Bugün vatan mı kurtuldu bugün de yıkılsın mı İsrail bugün de mi Gazze’desin

Bugün yenildi mi Türkiye dost ve kardeş İzlanda’ya bugün de linç gününde misin tatilden döndün mü bugün

Halil Kantarcı bugün mü doğdu bugün yeni kitabın mı çıktı neden mutsuzsun bugün

Yine mi Neşet Ertaş yine mi İzzetbegoviç yine mi Muhsin başkan

Bakıyorum bugün keyiflisin kedinden belli

Bugün münzeviyi oynuyorsun bugün ne kadar bilgesin

Ne kadar güzelsin ey okur ey akbaba

Ey intiharımın taşeronu

Ne kadar güzelsin

..............................................

BENSİZ GİTTİĞİN YERLER itibar 63'de.

Anlamadı hayat anlattığımı
Susarak açtığım sayfalar günler
Bildiğim gibiyim yıllardan beri 
Kimsesiz bulutlar ölü dervişler

 ......................

MEKİK karabatak 29'da

Sanırım bende bir şeyler kırıldı

Nedamet getirmiş yurtsuz bulutlarla ben

Sokağı uykuya bölüyorum

Sağlığım yerinde değil ve zarardayım

Salinger’ın kahramanları gibi yaşamak geçiyor benden

Geçiyor günlerim öyle kalpsiz ki
Anlatamadan

...............................................

EDİP CANSEVER’E BİRİNCİ MEKTUP

......................................

Sonsuzluk ne kadar kısaldı değil mi Edip Bey

Size böyle seslendim bunu duydum içimden

Yüksek kaldırımda birdenbire karşıma çıkan bir kasaba kahvesi gördüm

Belki onu siz de görüp geçtiniz

Belki tuşları kanamış bir piyano gibi hissettiniz kendinizi

Pera’dan Galata’ya doğru çırpınan bir üveyik hayal ettiniz

Bilmediğiniz bir dilde kar yağdı sayfalarınıza odanıza

Menekşelerin sessizce kurumasını seyrettiniz

........................

aslında herşey yanlış. herşeyin yazılışı bile...

pulp fiction end

sevdiğimiz şeyleri tekrar tekrar severek yaşıyoruz.

first we take manhattan, leonard cohen

Beni yirmi yıllık can sıkıntısına mahkum ettiler
Sistemi içeriden değistirmeyi denediğim için
Geliyorum şimdi, onlari ödüllendirmeye geliyorum
Önce manhattan’i alırız, sonra da berlin’i

Bana göklerdeki bir işaret yol gösterdi
Bana tenimdeki bu doğum lekesi yol gösterdi
Bana silahlarımızın güzelliği yol gösterdi
Önce manhattan’ı alırız, sonra da berlin’i

Gerçekten senin yanında yaşamak isterdim, bebeğim
Bedenini, ve ruhunu ve elbiselerini seviyorum
Ama şurada istasyonda ilerleyen sırayı görüyor musun?
Sana söyledim, söyledim, söyledim, işte ben onlardan biriydim

Ah sen beni yitik biri gibi sevdin, ama şimdi
Kazanabilirim diye endişeleniyorsun
Beni durdurmanın yolunu biliyorsun, ama sende disiplin yok
Kimbilir kaç gece bunun için, işimin başlaması için
Dua ettim
Önce manhattan’ı alırız, sonra da berlin’i

Senin moda işinden nefret ediyorum bayım
Ve seni incelten şu ilaçlardan da nefret ediyorum
Kızkardeşime olanlardan nefret ediyorum
Önce manhattan’ı alırız, sonra da berlin’i

Ayrıca bana gönderdiğin şu seyler için teşekkür ederim

Maymun ve kontrplaktan keman
Her gece çalıştım, artık hazırım
Önce manhattan’ı alırız, sonra da berlin’i

Ah beni hatırla, ben müzik için yaşardım
Beni hatırla, bakkalından onu bunu alırdım
Hani babalar günü’ydü ve herkes yaralıydı
Önce manhattan’ı alırız, sonra da berlin’i

oğlumuz

Karım, güneş belirmeye başlayan pencerenin önünde oturuyordu. Bütün geceyi orada geçirmişti.

“Sen hâlâ yatmayacak mısın?” dedim.

Doğruldu. Kül rengi pencerenin önünde sadece bir gölgeden ibaretti. Fakat bu gölgede beraber geçirdiğimiz yirmi küsur yılın her gününden bir şey vardı.

“Ezan okunuyor” diye mırıldandı.

Sesi bana hüzün verdi. Odamız bu dünyada, duyguların erişemeyeceği kadar ötede gibiydi ve karım, Kur’anla vaadedilen saadetini, sanki asırlardan beri beyhude yere bekliyordu.

Hareketlerinde ve yürüyüşünde kabul edilmiş bir mağlûbiyetin hazin sükûneti vardı. Mutfağa geçti. Onu sanki rüyada görüyordum: Mangala ve semavere kömür koydu; abdest aldı, sonra seccadesini sofaya sererek namaza durdu.

Pencere iyiden iyiye aydınlanmıştı.

Renksiz, sessiz ve serin kuşluk vakti: Yatağın ılıklığı, belirsiz duygular, düşünceden kaçış. Dalmışım.

“Yahu…”

“Ne var?”

“Geldi…”

“İyi ya işte…”

Fakat mesele bu değildi: Karım beni kayıtsız buluyor ve üzülüyordu:

“Bir şey söylemeyecek misin; bu üçüncü oluyor… Ha yahu: Ne yapacağız?”

Bilir miyim ben? Fakat ona:

“Yarın bir şeyler yaparım” diyorum.

Hangi yarın?.. Gökyüzü tatlı maviliğini bulmuştu bile. Gün, katılmaya mecbur olduğumuz gün, başlıyordu. Karım haklı. Bunun üzerinde durmak lazım. Oğlum yatağına daha yeni giriyordu. Ona, bu yaptığının ümitsiz bir isyan olduğunu anlatmalıydım. Yataktan, birdenbire fırladım. Karım telaşlandı:

“Fazla sert davranma. Ne de olsa artık…”

Devam edemedi. Ona baktım: Gözlerindeki mana allak bullak. Ah benim saz benizli, kır saçlı bebeğim.

Çıkarken, omuzlarıma hırkamı koydu.

Odası gündoğdu tarafındaydı. Pencereleri büyükçe bir bahçeye bakardı. Karşı evden kurtulmak üzere olan güneş, duvarları hafifçe pembeleştirmişti.

Ve o, uyumuştu.

Elbiselerini masanın üstüne atıvermiş, pijamasının ceketini giymemişti. Yatağının yanındaki sandalyeye iliştim. İçim bir tuhaftı. Ona bakamıyordum; fakat onunla doluydum: Tıpkı, çok eskiden bir defa daha olduğu gibi: O zaman daha küçüktü, tifoya tutulmuştu, ateşi vardı, sayıklıyordu. O, şimdi bunu hatırlamaz ki…

***

Karlı bir şubat gecesi doğmuştu. Babamın kucağına verirken bir tuhaftım… İsim ararken kamus bana ne kadar boş gelmişti. Ona, ışıl ışıl, kainat gibi manalı bir kelime bulmak istiyordum. Sonunda ona Ömer dedik. Bu da ona çok yakışmıştı. Onu, tarihe girmiş bütün Ömer’lerin ikbaline layık görüyordum.

İlk gülüş… ilk diş… ilk kelime… Annesine doğru, genç, güzel ve mesut annesine doğru ilk adım.

Sonra yedinci yaş… Mektebe götürdüğüm gün ne kadar ağlamıştı: Sanki varlığına evden başka bir ortak kabul etmek istemiyordu. Fakat bu mukadderdi: O da her oğul gibi sokak, mektep ve çarşı arasında, günden güne katileşen bir bölünmeye mahkûmdu.

Ve on dördüncü yaş: Hırçınlıklar, iştihasızlıklar… Bize yeni bir ortak daha, ortakların en             yenilmezi… Karımın mağrur telaşları ve benim ilk endişem.

Liseyi, daha sonra fakülteyi bitirdi. Bu arada, onu biraz daha iyi yaşatabilmek için, karım, düğününden kalan üç beşibirliğini bozdurdu… Ve o, ilk aşkın bahtsızlığı ile sarsıldı, bizi de perişan etti.

Böylece biz ona bütün bütün bağlanırken, dünyamız artık tamamen onunla hudutlanırken…

“Sen bizden ayrılıverdin. Sevgimiz arttıkça sen biraz daha fazla rahatsız oluyordun. Ben bunu anlıyordum: Sen buna biraz da hürriyetine tecavüz buluyordun. Fakat annen…

Ben biliyorum: Sen, artık odaların bu döşeniş tarzını, hatta bu evi beğenmiyorsun… Uçmayı öğrenmiş bir serçe yavrusu gibi, gözün başka dallarda. Senin düşündüğün, kim bilir ne cici şeydir. Bizi misafir edeceğin odayı da unutmamışsındır; buna eminim. Bu kadarı bize… Bana yeter… Fakat annen… Bunu sen de seziyor, arada sırada, hatta sık sık kardeşlerini nasıl okutacağından, bizim için neler tasavvur ettiğinden bahsediyorsun. Fakat birbirimizden niçin gizleyelim; sen böyle konuşurken sesini titreten şeyde biraz vicdan burkulması ve daha çok çaresizliğin azabı yok mu? Ama sen bunun için üzülme, senin elinden ne gelir; hayat böyle işte, yapamazsın ki…

Ben senin içkiden ne umduğunu biliyorum; alışmayacağına da eminim… Fakat annen…

Sonra ben senin dışarıda ne aradığını, evden niçin kaçtığını da biliyorum. Belki de küçük bir orospu. Ben onlara düşman değilim; hatta… Fakat annen… Kadıncağız böyle birine kapılıvereceksin diye tir tir titriyor. Sen gecelerini böyle dışarıda geçirince, kuruntuları, ışıl ışıl caddeleri ve gazinoları masal mağaralarına çeviriyor.

Fakat bunlara ne lüzum var; sen sanki bunları bilmiyor musun?.. Ben sanki bütün bu şeylerin senin kalbini nasıl sızlattığını bilmiyor muyum?.. Annen, ben… Sen bize bakma. Bütün budalalık bizde. Biraz hasta olmanı bekler gibiyiz. Hâlâ bize en çok ait olduğun günlerdeki gibi kalmanı istiyoruz. Değişebileceğini aklımız almıyor. İşte, gözlerimi bir türlü yüzüne çeviremiyorum, sana bakamıyorum. Annen de böyle. Şimdi biz, seni uyandıramayız. Çünkü düşünmeye cesaret edemeden biliyoruz ki; artık senin uykun da değişti. Eskiden bizi bekler gibi uyurdun. Evet, artık uykun da değişti. Hatta asıl değişiklik uykularında oldu; sen uykularında da bizden uzaklaştın…”

Başımı çevirdim: Ona baktım. Bunu yaparken romatizmalı kolumu kullanır gibiydim. Fakat içim birdenbire ferahladı: Sanki yıllardır aradığım bir arkadaşımı bulmuştum. Islık çalmak istiyordum. Perdeleri indirdim; güneş onu rahatsız edecekti. Benimkilere benzeyen sert ve siyah sakallı yüzünü hafifçe öperek dışarı çıktım.

Çayımızı içerken karım biraz dalgındı. Ben, küçük oğlumun çayını gizlice, hiç sevmediği limonla doldurdum.

tarık buğra

HAYATTA KALMA ÇALIŞMALARI

- Müslüm Gürses'e Veremediğim Şarkı
- Adagio G Minör

"The grass was greener "....

akan güneş aksın otur büyük büyük gitme

Jerzy Kosinski geldi benimle
ölüm beğendik pazardan
bir kaçını giydik ben giydim üstüme biri olmadı
çıkar o iyi ölüm değil bu daha iyi dedi

başıma çömeldim adını geçirdim sordum
konuşsam olay olur insan içinde dedim

gemi seç beni güzel sevgilim
ulan basıyor sinir kemiklerimi
beni seç
ruj dudakların sürer gibi seni

gel
benimle oturalım
yolda odalar çok kuru da olur
onu yeme o benim karaciğerim

bir de uzay boşluk değildir sevgilim
sigaram varken sevemiyorum dur bekle
büyük büyük gitme
şiir laftır
neşe de böyle kıvrık bir şey bak
bastırınca böyle kıvrık rık rık olur
ağzımda buzlar kırıyorum beni seç

franco buskas

gel bu akşam sana da şiir sarayım

yapıbozum konuşalım

gölüklü solcu bir kız da olsun

bize devrimin endikasyonlarını anlatsın

masalar dökümlüdür oysa devlet

sen elini uzatırsın tek deftere sığmaz bu

konuşsana lan benimle!”

şiir isimlerinden sıkıldım ve Mecidiyeköy

babil olmadı galata

                                                                                                

                                                                                                 -ilhan berk ile-

Albatros semaileri

Elişi kanatları tavan

Ormanı çoğaltan

Salyangoz sürtünmeleri

                       hızıma tanık

                       kuramın boğazına yerleşik

                       babilde eskici

                       tacında mesken tuttuğu

                       kronolojinin semti

                       alamet bir yağlı boya paleti

                       müştemilat

                       sargon’un eftalyayı tavladığı

                      

II.

Baştanbaşa boydan boya

Meryem yar Meryem ana

Meryem yapı Meryem biçem

Meryem göğü topladı saçlarına

III.

Esir kızlar rıhtımda dağların

belleğini denize uçuran bir değnek buldular   

Ola! Artık bırakabilirim

düşümü tokatlayan dil çalışmalarını

Hiç bulaşmadım nasılsa

Nasılsa ödünç bir metafor ilhan bey

Güneşi kınına koyabilirim

Denize bırakabilirim ve avuçlarına siren

entel tavrını

iyonya sakızlarına değinmişken

kahveyi sade içen

nergis adında bir barça kamarasında

Ola! Kuzey rüzgârı! İskandinav sosyalizmi kola!

Enes Gündoğdu/ Türk Edebiyatı 506

A THAUSAND KISSES DEEP. LEONARD COHEN. 11 KASIM 2016.

  Sene 2003. Nick Nolte'in oynadığı Good Thief filmini izliyorum ve Nick denen berduş sabaha karşı Paris sokaklarında yürürken fonda A Thausand Kisses Deep çalıyor. Bilen bilir nick nolte'un da sesi bu tarza yakındır ve ben sandım ki Nicknolte söylüyor bu şarkıyı. Ulan harbi iyi sarkıymış deyip bir yere kaydettik şarkıyı. Tabi pc yok, internet yok. Arayamadım da. Bir zaman sonra Trt'de bir programda Dance Me To The End of Love çaldı. Benim hafızadaki kayıt sistemi hemen devreye girdi ve bu iki ses birleşiverdi. Sanırım o sırada Nick yanılgısından da kurtuldum.

   Aldı beni bir telaş! Bu şarkıyı ve sahibi olan sesin kimligini bulmam lazım. Trt'yi aradım bilen yok, cdcilere gidip müziği mırıldandım bilen yok. Sonra yine bir programda First We Take Manhattan hem de Leonard Cohen ismiyle klibiyle çıkınca karşıma taşlar yerine oturdu.

   
  Kürt şiirinde bahsettigim o 11 metrelik koridorda,belki 11 adım, az dinlemedim bunu. Hiç bir zaman sözlerinin ne anlattığını merak etmedim. 

   

  Geçen sene TRT'deki Gündem Edebiyat programı için bir şarkı seçip anlatmam gerektiğinde bunu seçtim ve o zaman ne anlatıyor diye araştırıp büyüyü bozmaya karar verdim. Ama hissettiğim anlamıyla sözlerin anlamının aynı olduğunu fark edince büyünün hala bozulmadığını da anladım. Ve bu şarkıyı bana anlattıklarıyla, hissettirdikleriyle anlattım programda. Gerçi program o kayıt yayınlanmadan yayından kalktı. 

  Böylece şarkının benim payıma düşen kısmı yine bende kaldı.

"çünkü ben yazar olmak istiyordum"

  çünkü ben yazar olmak istiyordum, hepsi bu. her şey hakkında yazmak istedim. bi an için olan her şeyi... kollarına aldığında çiçeklerin görünüşünü... bu havlunun kokusunu...verdiği hissi...dokusunu ... tüm duygularımızı...her şeyi...seninkileri... benimkileri...hepsinin geçmişini.. bir zamanlar olduğumuz kişileri...dünyadaki her şeyi...

  ve hepsi birbirine girdi. tıpkı şimdi olduğu gibi.
  ve ben başaramadım! başaramadım.

  neyle başlarsan başla sonunda o kadar eksik oluyorsun!

  richard brown

  the hours,2002

  yönetmen: stephen daldry

büyük türk şiiri'ne giriş

mektup

I

işte yine günün belini kırıyor akşam
ve sen kırlara benzersin günün bu saati
çıkarmamışsan çiçekli elbiseni.

hatırla ve sıkı tut: 
korkardın küçükken
serçe parmağın uçacak diye elinden.
diğer çocuklara benzerdim bense
benzemesi gibi, bir çinlinin diğerine

II 

şaşkınım, şehir açmıyor beni 
ve namım yürümüyor burada 
çünkü tuhaf burada her şey; 
denizi sel basıyor hayret 
hayret şehir sığmıyor taksiye 
ve terör estiriyor rüzgar 
kaldırıyor dağın eteklerini bile. 

ve burada sensiz bahar 
hem yatalak hem öpmeden geçiyor 
bir jeton 
yanağıma getiriyor da yanağını 
kokunu rüzgara salsan 
bana getirmiyor. 

III 

yoksun ya 
güvercin avlıyor avluda kedi 
kızlar gülüşüyor bahçede 
gül üşüyor –gül üşür- 
yoksun ya, bezden anne 
yapıyor öksüz 
öpmek için kendisine.

ibrahim tenekeci