Atlar

Pencereden atları gördüm.

Berlin’deydim, kıştı. Işık

Işıksızdı, gökyüzü yoktu gökyüzünde.

Havanın aklığı ıslak bir ekmek gibi.

Ve penceremden boş bir sirk

Kışın dişleriyle kemirilmiş.

Ansızın bir adamın yedeğinde

On at göründü sislerin içinden

Çıkarken titremediler, ateş gibi,

O saate kadar bomboş olan

Evreni doldurdular gözlerimde. Görkemli, yangınlı

Uzun bacaklı on tanrı gibiydiler,

Yeleleri tuzun düşlerini andırıyordu.

Portakaldan ve evrenlerdendi sağrıları.

Baldı derileri, amber, yangın.

Boyunları gururun taşlarından

Oyulmuş kulelerdi,

Ve kızgın gözlerine güçlü bir dirim

Eğilmişti bir tutuklu gibi.

Ve orada sessizlikte, ortasında

Günün, kirli ve dağınık kışın

Haşarı atlar kan,

Uyum ve yaşamın kışkırtıcı gömüleriydiler.

Baktım, baktım ve yeniden yaşadım:

Kaynağın, altın dansın, gökyüzünün,

Güzellikte yaşayan ateşin

Orada olduğunu bilmeden.

O kapanık Berlin kışını unuttum.

Ama atların ışığını unutmam.

Pablo  Neruda