sergey yesenin / kandırmak istemem kendimi

Kandırmak istemem kendi kendimi,

Ama sisli yüreğimde hep bir kaygı var.

Bilmiyorum niçin bana, O Yesenin rezili
Bilmiyorum niçin bana, O şarlatan diyorlar.

Ne bir cani ne de bir haydutum ben,
Masumları kurşuna da dizmedim, dizdirmedim.
Yoldan geçenlere durmadan gülümseyen
Bir sokak serserisiyim o kadar.

Sabahtan akşama değin gezinmekteyim
Moskova yollarında muzip ve mağrur,
İnsan sevmeyen başıboş köpekler,
Ayak sesimi işitir işitmez durur.

Kardeşçe başını eğip selamlar beni,
Karşılaştığım her uyuz beygir.
Gönül yoldaşıyım tüm hayvanların.
Hastadır, bir şiir yazarım iyileşir.

İstemiyorum kadınların hoşuna gitmek.
Ahmakça kaygılarla çarpmamalı bu yürek.
Hüznümü boğmak üzre bana katırların
Önüne serpilmeye bir avuç arpa gerek.

Bambaşka bir düzenin kanunuyum ben.
İnsanlara da dostluk duymam, asiyim.
Hazırım en güzel kravatımı hemen
Boynuna takmaya şu sersefil köpeğin.

Ancak böyle düzelir, bulurum keyfimi,
Dağılır içimde sis, bir güneş doğar.
Ve işte bundan bana, O Yesenin rezili
Ve işte bundan bana, O şarlatan diyorlar.