DÜNYANIN EN GÜZEL AŞK ŞİİRİNİ BEKLİYORUZ

    

"Kamyonlar kavun taşır ve ben”

Garamond 16. Savaş başladı. Asansör kullanmıyorum mavi spor ayakkabılarım var. Duvarların önünde şehirden geçiyorum. Soğuk havaları ve köpekleri her mevsim seviyorum. Kadran ve ibre ve kravatlar. Yazı yazan adam savaşır. Yazı yazmak tıpkı kitap okumak gibi ölümcüldür. Burada neye karşı sorumluyum? Mükemmel bir şey var ve ben aklımı ona parçalasın diye sundum. Mükemmel bir mağara.

“Boyuna onu düşünürdüm,”

Mavi spor ayakkabılarımı alınca bana bir çorap hediye eden kadın. Yaz ikindileri yürüdükçe güzelleşiyor. Kıskançlık krizlerim bile edebi. Telefondan telefona akıyor gece. Hayattan bir resim çalmak istiyorum.

........

charles bukowski: genç serseriye öğütler

bütün ırmaklar yükselecek ama korkmayın her şey yerli yerinde

okullarda ellerinize cetveller vurulacak ve kurtlar mısırları kemirecek

mitralyözler üç ayaklara monte ediliyor

ve karınlar beyaz ve karınlar siyah ve karınlar karın

insanlar sırf dövülmek adına dövülüyorlar

mahkeme salonlarında karar baştan bellidir

gerisi tiyatrodur

sorgulama sonrası ya yarım-insansın ya da artık değilsin

devrim yanlısı olanlarınız var biliyorum

ama isyan edip yeni hükümetinizi kurunca

bir de bakarsınız sizin hükümetiniz yine eski babanızdır

yüzüne bir maske geçirmiştir sadece

hiçbir yerde değişen fazla birşey yok

prag olayları macaristanı unutan çocukları biraz kıpırdattı

kafalarında che imajı,

boyunlarında castro resimli muskaları,

william burroughs, jean genet ve allen ginsberg'in önderliğinde

parklarda dolaşıp 00000MMMMM çekiyorlar

bu yazarlar yumuşamış, fıttırmış, kocamış, kadınlaşmıştır -homolaşmış değil, kadınlaşmış-

ve ben polis olsam beyinlerini kendi ellerimle dağıtmak isteyebilirim

isterseniz beni asın

sokaktaki yazar birtakım gerizekalılara kıçını yalatıyor

yazmak istiyorsanız yazabileceğiniz bir tek yer var

daktilonuzun başında ve yalnız

sokağa gitmek gereksiniminde olan bir yazar sokağı bilmeyen bir yazardır

yüz kişiye yüz hayat yetecek kadar fabrika, genelev, mapus, bar ve park hatibi gördüm

kendine bir isim yaptıktan sonra sokağa çıkmak işin kolayına kaçmaktır

thomas ve behan'ı sevgilileriyle öldürdüler

viski ile, aptalca hayranlıkları ile, kolay kadınlar ile,

en az bir ellisi daha öyle gitti ve işte şikago, ve işte prag,

her zaman olduğu gibi,

küçük çocuklar dayak yemeye devam edecekler

ve eğer büyüyebilirlerse onlar da başkalarını marizleyecekler

evimde oturup biramı içen,

yemeğimi yiyen ve yanındaki kadın yüzünden havasından geçilmeyen

şu allahın belası devrimcilerin öğrenmesi gereken şey şu:

değişim içerden dışarıya doğru olmalı

sokaktaki adama yeni bir şapka verir gibi yeni bir rejim veremezsiniz

karnını doyurup gizzy dillespie'nin tüm plaklarını hediye etseniz de

iki paralık alışkanlıklarından kolay kolay vazgeçemeyecektir

ortalıkta devrimin artık kaçınılmaz olduğunu haykıran bir sürü insan var,

ama şahsen bir hiç uğruna insanların ölmesini istemem,

demek istediğim insanların çoğunu öldürseniz de bu işe yaramaz

bir avuç iyi insana da yazık olur

elinize ne geçecek:

yeni bir hükümet,

kuzu postuna bürünmüş yeni bir diktatör,

ideoloji silah satışları üzerine kurulmuş

geçen akşam genç bir adam bana şöyle dedi

(pek hoş ve ruhani bir tavırla halının ortasına oturmuştu)

''kanalizasyonların hepsini tıkayacağım

bu şehir boklar içinde yüzecek!''

tanrı aşkına fikir diye bana sunduğu boklar

tüm los angeles ve pasadena'nın yarısını boka gömmeye yeterdi

sonra da ''bana bir bira versene bukowski'' dedi

yanındaki kaltak bacak bacak üstüne atmıştı

kalktım verdim

devrim kelimesi hoş geliyor kulağınıza değil mi?

ama hiç hoş değildir inanın bana

devrim nedir söyleyeyim

kan, bağırsak ve delilik

yolunuza çıktıkları için ölen küçük çocuklar,

olup bitenden habersiz yavrular,

yanınızdaki orospunun,

hatta karınızın gözünüzün önünde önce kasaturalanıp sonra ırzına geçilmesi

bir zamanlar miki fare filmlerine gülebilen erkeklerin birbirlerine işkence etmeleri

böyle bir eyleme girmeden önce bu eylemin ruhu nerdedir

ve eylem bittiğinde nerde olacaktır diye iyice düşünmek lazım

dostoyevskinin suç ve cezasına katılmıyorum

hani kimseyi şartlar ne olursa olsun öldürmemelisin meselesi

ama çok iyi düşünmek lazım

işin gülünç tarafı tek kurşun sıkmadan canımızı alıyorlar

para babalarının şişko oğlanları beverley hills'te 14 yaşında kızların ırzına geçerken

ben de bir yerlerde asgari ücretle belimi kırıyordum

helada 5 dakika fazla kaldığı için kovulan adamlar gördüm

anlatmak istemediğim çok şey gördüm

ama bir şeyi öldürmeden önce yerine daha iyisini koyabileceğinizden emin olun

parklarda nefret palavraları sıkan siyasi fırsatçılardan daha iyi bir şey olsun elinizde

burnunuzdan gelecek bir eylem için

36 aylık bir garanti ile yetinmeyin

devrime duyulan romantik özlemin dışında

olumlu hiçbirşey göremedim henüz

ne gerçek bir lider

ne de devrim sonrası kesin gelen ihanetin önüne geçebilecek sağlam bir platform

eğer birini yokedeceksem

o adamın bir kopyasının aynı yöntemle yerine konduğunu görmek istemem

tarihi, bir bar helasında barbut satan sarhoşlar gibi harcadık

yanında evden kaçmış 16 yaşında bir kız,

midende de başkasının birası varken devrimden söz etmek kolay

beynelmilel ün sahibi kıçı kırık üç yazarın

00000MMMM oyununa kendini kaptırıp dans ederek

devrim diye haykırmak kolay

ama devrimi başlatmak ,

devrimi gerçekleştirmek başka şeydir dostlar

paris 1870-71 sokaklarda 20000 ölü,

sokaklar kan seli ve fareler cesetleri kemiriyor

ve insanlar aç

ve aç insanlar fareleri cesetlerin üzerinden toplayıp yiyor,

ve paris nerdedir bu akşam dostlar?

nedir paris bu akşam?

karşımda oturan bu genç ortalığı boka bulamak istiyor ve gülümsüyor

henüz yirmi yaşında ve genellikle şiir okuyor

şiir lavabonuzdaki bulaşık bezinden başka nedir ki?

RÜZGÂR SANA NE SÖYLEDİ?

                        

gramsci’nin külleri - III

Kırmızı bir bez, direnişçilerin

boyunlarına sardıkları gibi,

ve çanağın yanında, kül rengi toprakta

bir başka kırmızı iki sardunya.

Burada sürgündesin, katolik olmayan

o katı inceliğinle, bu yabancı ölüler arasına

düşülmüş kaydın : gramsci’nin külleri.. Umutla

kuşku arasında varıyorum mezarının başına,

rastlantı sonucu geldiğim bu çorak serada,

yeryüzünün özgür insanlar arasında

kalan ruhunun karşısına. (Başka bir şey mi yoksa,

daha coşkulu belki, daha alçakgönüllü,

yeniyetmelik, cinsellik, ölüm arasında

esrik bir ortam yaşama…)

Tutkunun hiç durulmadığı bu yörede

-burada mezarların sessizliğinde- nerede

yanıldığını- ama nasıl da haklı

olduğunu duyumsuyorum kaygılı

yazgımız içinde- öldürüldüğün günlerde

kaleme almakla son yazılarını.

İğrençliği de büyüklüğü de

yüzyılların ötesine uzanan

bir mülke bağlı bu ölüler

eskil egemenliğin tohumlarının

yok olmadığının tanıkları : ve –aşağı mahalleden-

gizliden gizliye yükselen

boğuk, keskin, ısrarlı çekiç sesleri

sonunun geldiğinin habercileri.

İşte buradayım ben de… yoksul, üstümde

vitrinlerin kaba ışığında yoksulların

gözlerini kamaştıran giysilerle.

bilinmedik sokakların, tramvay koltuklarının

beni güne yabancılaştıran

kirinden arınmışım : böyle avarelikler git gide

azalıyor yaşam kavgası içinde;

ve sevecek olursam dünyayı,

çıkarsız, öfkeli, şehvetli bir sevgiyle

seviyorum, tıpkı vaktiyle

şaşkın yeniyetmeliğimde,

burjuva hastalığı burjuva benliğimi

sardığında ondan nefret ettiğim gibi :

ve şimdi –seninle- bölünen dünya,

iktidarı elinde tutan bölümün kininin,

neredeyse gizemli nefretinin hedefi değil mi?

Senin tutarlığınla olmasa bile dayanamıyorum yine de,

seçim yapmıyorum çünkü. Savaş ertesinin yıkımında,

bir şey istemeden yaşıyorum : loş utancında

bilincimin –tepeden bakan, umarsız bayağılığından

tiksindiğim- bu dünyayı

severek…

PIER PAOLO PASOLINI

RÜYA

                             

   

japonizm

                                          

   

şiir burçları

                                    

Hangi burçta doğdunuz? Şu veya bu! Burç yorumlayıcıla­rının, yıldız fallarına bakarak insanlara, yakın gelecek müjde­leri vermelerine ya da yaklaşan bir felâkete karşı onları uyar­malarına inanmam ya; şiirdeki burçların, olasılıklardan ötede, az değişir bazı gerçeklerin göstergesi olduğu görüşündeyim.

Bence her şair, şiir hayatı boyunca, üç burçtan: Gurbet, hasret ve hikmet burçlarından geçiyor, ilki gurbet burcudur; şair önce bir süre bir gurbeti yaşar. Sanki Robinson gibi, ıssız bir adaya düşmüştür. Sağda solda eline geçirdiği öteberiyle kendine bir barınak yapar. Bir korunma içgüdüsü, onu, bulduklarıyla bir yapı, bir çatı kurmaya ve varlığını böylece kanıtla­maya zorlar. Tam bilincinde değildir yazdıklarının ve bu dö­nemde raslantının payı büyüktür. Beğenisi sağlam temellere oturmamıştır. Beğendikleri, iyi şairler de olabilir, kötü şairler de. Gününün ustalarına raslamışsa, bu onun için bir şanstır. Onlar gibi yazar; onlardan farksız da, onlardan iyi de yazabi­lir. Ne var ki özentidir, taklit ve kendini arayıştır bu dönem ürünleri. Yeri, zamanca kendine yakın bir kaç kuşak içinde bir şairin tekrarıdır. Gurbet burcudur bu. 

Burada ne kadar kalınacağı şairine göre değişir.

Sonra sıra ikinci döneme, hasret burcuna gelir. Şair, kendi şiirini özlüyor, gurbetlerde oyalanmanın zaman kaybından başka bir şey olmadığını gördü. Yazdıklarında ne kadar ken­disi, ne oranda başkaları olduğunu gördü. Kendine özlemiyle dolmuştur. Yoğunlaşır, belirginleşir bu özlem. Şimdi şikâyet­leri, tedirginlikleri kişisel biçimlere girer, kendi bakış açısını, kendi yazış biçimini bu süreçte bulur. Saplantıları, inançları dikeyinde derinleşir. Sularda halkalar eşmerkezlidir, kıyılara daha sert çarpar. Şair, büyülenmiş gibi, içinde uzayıp giden kendi kervanının peşinde, asıl bu hasret döneminde, önleye­mediği bir güçle kendini, kendi dünyasını aktarır bize.

Zaman geçer, birden görür: Çevreyi, dünyayı dilediğince bir biçime sokmanın zorluğunu görür. Mutluluk (çapı belli bir çevrenin ya da çok geniş bir alanın, diyelim dünyanın mutlu­luğu) hâlâ gerçekleşmemiştir. Bunu anlar. Anlar kî, kendi kü­çük özlemlerini bile gerçekleştirememiş, yakın çevreyi bile değiştirememiştir. Gösterdikleri, hatırlattıklarıyüzde kaçuygu­lanmış, sözüne dereceye kadar geçerli olmuştur; görür, yaz­dı da ne oldu!

O zaman hikmet burcuna girer. Hikmet çapraşıktır ve çok az değişir. Geçmişin büyük şairlerini o zaman anlar. Niçin her biri bir yerde kötümser olmuş, dışımızdaki zamanın içimizdeki vakti nasıl çabuk tükettiğini algılamanın acısıyla niçin her biri Yunus`laşmış, Hayyam`laşmış, Galip`leşmiştir. Şair, hikmet dö­neminde daha çok, değişmez alınyazısına geçer. Kader ki alın-yazısı değildir, en ileri uygarlık kesimlerinde de vardır. Ve in­san bıkar. Özlemiştir, olmamıştır, bıkar. Şimdi neye sığınacak­tır: Hikmet burcuna geçer. Şikâyetlerin, isyanın şiiri; zamanla yerini, kabulün, benimsemenin, vazgeçişin şiirine bırakır.

Sözlüklere baksanız, nedir hikmet; Bilgelik, gizli neden, in­sanlarca Tanrı nın anlaşılmaz amacı. Ve bütün büyük şairler, bir gün gelmiş, hattâgünlersiz aylarsız, önceden, hikmet bur­cuna girmişlerdir. Ve kalan, galiba daha çok, hikmet burcu ürünleridir. İnsanın en şaşmaz falını hikmet burcu gösteriyor; çünkü gurbetler geçici, hasretler geçici ve ebedî insan hikmet burcunda yaşıyor.

Ali Şir Nevaî, hayatının dört döneminin şiirlerini dört ayrı divanda toplamış; çocukluk, gençlik, orta yaşlılık ve ihtiyarlık şiirlerini derleyen bu kitaplarına, sırasıyla «garip, seçkin, güzel, faydalı» sıfatlarını taşıyan adlar koymuştu. Çocuklukla gençliği tek kavram olarak alırsak, bu düzenlemeden çıkacak sonuç da, şiirin üç burcu demektir: İnsan önceleri «gurbette yaban­cı», sonra «hasrette güzel» şiirler yazar. Bir ömrün muhase­besi niteliğinde şiirlerse «hikmette faydalı» şiirlerdir.

Burçlar dedik, on iki takımyıldızın ortak adı, yani bir gök­bilim terimi. Ya kale bedenlerindeki çıkıntı yapılar? Yuvarlak, dörtköşe veya çok köşeli kale burçları? Şiirin bu yanı üzerinde de biraz durabiliriz:
Nabi, «Kalmamış» redifli ünlü gazelinin sonunda şöyle di­yor: «Niyaz ehli, gam askerlerinin saldırısından nereye sığın­sın? Himmet kalesinde ne burç kalmış, ne mazgal, ne siper.» Şair de bir «niyaz ehli»dir; uman, bekleyen bir insan; gam as­kerleriyle savaşan biri. Gam yani onu kaygılandıran, düşündü­ren sorunlar. Bu şair, kemiren, aşındıran zamana ne ile karşı koyacaktır?

Şiir kaleleri bir bir çöküp yıkılırken, yalnız gerçek şiirdir ki, hangi yıldız burcunda olursa olsun, çok sağlam bir kale gibi, uzun süre dayatır zamana, hattâ sonsuza kadar. Ger­çek şiir, kolay kolay dişleri düşmüş, sırıtan bir sur kalıntısı ol­maz.

Evet, şairlerin çoğu gurbeti ve hasreti yeter görürler ken­dilerine. Güçlerini bu kesimlerde gösterirler. Aradıklarını onlarda bulmuş gibidirler, fazlası ilgilendirmez onları. Şu var ki olgun, ergin okuyucunun gözü daha çok sonuncu burçtadır, hikmet burcunda. Çünkü insan, daha önce kalmasa bile, so­nunda yalnız kalıyor. Yalnız, kalan nedir, bunu saptamalı! Gur­betler mi, hasretler mi, hikmet mi? Doğu nun İslâm klasikleri­ne bakarsak, gurbetleri, hasretleri bize yalan geliyor. Ancak hikmete bağlıysa o gurbetler, o hasretler; düzenli yanıp sönü­yorlar karanlıkta deniz fenerleri gibi. Kurdukları hisarların harcında mıcır yok, hikmet var; hikmetlerle kalmışlar.

Behçet Necatigil

vav

                                

                          

KONÇERTO ARANJUEZ

Soluma baktığımda kendimi görür gibi

Camları mahşer önü çınar kıraathanesi

Sağımda yalan dünya konçerto aranjuez

Neyden çalan hırsızlık yani aşk meselesi


Kaybettiği öyküde susuzluk satan çeşme

Bağrıma döktüğün su nelerin efsanesi?

Ben dört kere dolaştım köhnemiş bahçelerde

Dilime basa basa hem de kaç pazartesi

"kütüphanede gördüğüm kızlar, beni plajda gördüğüm kızlardan daha fazla kışkırtır" edouard leve

PAROLA

                 

Kim kurtaracak seni?

çatılara kuşlar yağmış sanki 

sonbaharın ikindisinde. 

bir saçak altında sigaranlasın.

yolun gürültüsüne dalmış gözlerin.bankamatikler.bu otobüs seni götürecek.izdiham.

TOPLA AYAK SESLERİNİ

CÜMLELERİN TERK ETTİ SENİ

GİT VE ÖLDÜR BÜTÜN ŞİİRLERİ!

sinem

                                             

yüzünün üzülmeye çalışmış yerlerinden bahsediliyor

güya gövdenin ve sesinin başına su gelmiş,
inanmazdım
herkesle hançersin de kendinle adın çıkmış sanki,
kalbini özenle kırmışsın bütün eşyanın, ummazdım

incirin öte hatrı suyun kuşkusuz fikriyle üzgünüm
dilemiştim ki en çok kar yağmasın bu kış
bu kış kalp suyumla ıslanmasın yastık!
dilemiştim ki yoktur aşk
bu mutlak hasar bu mükemmel hata
bu belki mümkün bir kusurdur sinemdeki
ama ödü varsa umru da var insanın ayarı gibi
anladım sanki:devlet neden şarap kullanmaz
neden en uzun suya en sessiz uzanır yüzün
neden en çok üzülmüş üzümün adı şaraba çıkar

sonra madem insan kal adında bir beladır
insan dalgın bir belgedir kendiyle hayat arasında
neden eve dönmekten ibarettir hayat
neden bazen simsiyah bir doğruyla denilir,
devletin ve allah’ın en iyi fikridir kış
bütün evlerin en mükemmel hatasıdır baba

başka incirin yarasını başka incir de bilmez gibi
talandır bu herkesle herkes olmak
kopan umur ufalan ödün adıyla
iki lekenin birbirine dağılmasına sadece aşk mı denir
diğer zeytinin diğer zeytine fethi gibi
dilerim herkesin vaktiyle adı sinem olan uzun bir
yasa değer eli
sinem!
o kadar , o denli.

Seyyidhan Kömürcü

migren ve anksiyete

ben artık çirkinim beni görme

kumbarada bozuk para

gibi sallıyorum herkesi

adam mı

adam sureti mi

ne yapıyor ne söylüyor ne yiyor

kimi seviyor kimi seviyor

kafamın içinde bir kafa

boyna soru soruyor

ben artık çirkinim incindim incinmekten

kalbimin içinde bir fili

taşıyıp duruyorken

gülümsemekten

her sabah uyanmaktan sıkıldım

aynadaki karanlık deliklerden

su durmaz ki yerinde, illa gidecektir

taş kesildim beklemekten

ilk ayın beşiydi,

fillerden söz etmeliydim

yaşamak

bebeklerin kokusu kadar güzelken

Fatma Şengil Süzer

elma ve eylül

sen yalıyı görürsün ben harabeyi

çocuğun kolundaki simit kolyesini

ayazda giydirilen gocuk eskisini

çayın çıngırtısını,

martıyı martıyı ürpererek

sen gözü görürsün ben dalgın buğuyu

başağın gök maviyken biçilmiş boynunu

kalbin her vuruşunu, bir haber bekleyerek

çocuğu

gelmeyen çocuğu

sen düşeş görürsün ben kemankeş

köşeyi dönüverince gülümseyerek

elmayı görürsün pırıl pırıl

sulu tatlı gururlu

üstelik kıpkırmızı sapına dek

sen denizi görürsün iskeleye vurdukça

ben dönerim yerimde, dünya da döner

elma yuvarlanır, elmayı görürüm

elmayı ürpererek

Fatma Şengil Süzer