"açıldı nefesim, fikrim, canevim."

HAYATTA BEN EN ÇOK BABAMI SEVDİM


      Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardanbitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla – ha düştü, ha düşecek –
     Nasıl koşarsa ardından bir devin,
     O çapkın babamı ben öyle sevdim.

       Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici – hep, hepp acele işi! –
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
       Atlastan bakardım nereye gitti,
       Öyle öyle ezber ettim gurbeti.

       Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40’ı geçerse ateş, çağ’rırlar İstanbul’a,
Bi helallaşmak ister elbet, diğ’mi, oğluyla!
       Tifoyken başardım bu aşk oy’nunu,
       Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.

        En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
         Açıldı nefesim, fikrim, canevim.
         Hayatta ben en çok babamı sevdim.

CAN YÜCEL