"Kimi öptüm de kurtuldu çarmıha çakılmaktan? "

OF NOT BEING A JEW


İniyorum kulelerinden katil 
iniyorum maktul minarelerden 
taraçadan, bahçeden 
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden 
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte 
değdikçe ayaklarım merdiven alçalıyor 
açılıyor leşlerin, atmıkların cesurane 
canlıların korka korka uzandıkları zemin 
ağzımda kef 
iki gözlerimde mil 
iniyorum kulelerinden 
katil. 


Körüm, o halde karanlık niye benden kaçıyor? 
Sağırım, nasıl oluyor da uğultum uzaktan 
beni çağırmaktadır? 
Göklerin çökeltisinden başkaca soy 
toprağın tortusundan gayrı hısım bilmeksizin 
iniyorum kirli eteklerine 
beni emziren kaltak şehrin 
iniyorum ama indirilmedim 
iniyorum çalıntı tahtımı terk ederek 
arada bir çehremi dalgalandıran karaltı 
vurulmuş arkadaşlarımdan yansıyor olsa gerek 
iniyorum onlardan artakalan yükü indirmek için 
indiğim yerde beni bir bekleyen yok 
indiğim yerde biçilmiş ot gibiyim 
puslu, çapraşık, koklanmamış 
ihmalkâr gözle okunmuş bir kitap 
bîtab bir gözle okunmayı tercih ederdim 
yoğrulmuş olan benle bir daha yoğrulsaydı 
benimle açsaydı ağırdan 
tükeniş faslını mızrap. 


Yağmurun yoldaşı denebilir mi bana? 
Ne dökülüş inişimde, ne çakış… 
Yalnızca o çetrefil 
aralama zahmetine katlanarak 
iniyorum kızları utandıran iç çekişle 
erkekleri boğan kasvetle iniyorum. 
Öfkemdi başlattı yolu 
ısrara gerek var deyip durdu şehvetim 
istemedi doğurmak böyle bir uğraşı tabiat 
tarih onu tanımazlıktan geldi 
bir dövüş olsaydı sonunda belki gevşerdi hırsım 
belki saçlar taranırdı bir sevişmeden sonra 
ama ben hınca hınç bekçisi kalacağım burçlarımın 
sonunda yükü bıraktığıma yanacağım. 


İniyor ve inliyorum 
nereye bir kucak dolusu 
sonluluk sorgusu getiriyorsam 
oraya bir kucak da getiriyorum 
bir kucak sadece genç ve diri değil 
bir kucak sadece yaşlı ve yorgun değil 
bir kucak sadece erkek ve vakur değil 
bir kucak sadece kıvrak ve dişi değil 
bir kucak sadece kavruk ve intikamcı değil 
bir kucak sadece gürbüz ve atak değil 
bir kucak sadece üzgün ve dindar değil 
bir kucak sadece temiz ve sevecen değil 
bir kucak sadece pis ve sırnaşık değil 
bir kucak sadece cömert ve sıcak değil 
bir kucak sadece sancılı ve keskin değil 
bir kucak sadece umursamaz ve bezgin değil 
bir kucak sadece öksüz ve çolak değil 
bir kucak 
sadece bir kucak 
açılınca açıkları kapatan 
acıkınca doyuran 
ve doyurunca 
nasıl da perişan, ne kadar da ölçülü 
darası alınmaz yüküm bu benim 
kayda geçirilemez, narhı konulmaz 
resmen ve alenen ifade usulü yok 
gözümün feri saydım onu, gücüm bundadır 
dizimin dermanıdır o 
buradan gelir cesaretim 
bende bu kucak olduktan sonra 
iyi veya kötü ne yapılabilir 
kendi hayatı aleyhine 
binlerce defa dolap 
çevirmiş olan bana? 


Bakın, bulduğum her gerçeği delik deşik ediyor 
kayboluş kapımı sürgüleyen bir vaşak 
her sevincimi viran eden bu hayvan 
yalanlar içinde boğulmamı önlüyor 
ondan kurtulacak olursam biliyorum 
beni yaşamakla coşturan 
bir kaynak keşfederim 
ondan kurtulduğum an 
bütün boyutlarımı 
kaybederim. 


Önceleri, acemiyken 
bu vaşak yokken daha yanıbaşımda 
okul müdürü 
veresiye satan bakkal 
kapıcı ve akrabaları 
dört ayrı ölümle ölmeyi öğren 
demişlerdi bana 
dört bucakmış 
anlattıklarına bakılırsa dünya 
omzun güneş kokuyor demişti 
kısa eteklikli kız 
o da omzuma bir şey konduracak mutlaka. 


İşte o zaman bildimdi 
anladımdı o sıra 
ne bir atlas kalır bende, ne ibrişim 
bu çuha, bu sicim elden çıkarsa 
acemiydim gitmem dedim sizin provalarınıza 
bön ve berbat buluyorum yaldızlı yaz gecelerinizi 
berbattır balkonda o güneşli sabahlar 
biraz açılmak için açıldığınız kırların 
aniden karşılaştığınız ırmakların 
ürpertisi ahmakça 
böndür beni belimden bölmeye kalkan enlem 
benden iki bakışık parça 
çıkarmaya çabalayan boylam da berbat 
ipekli libas giymem, altın takınmam 
atımın eğerinde kaplan derisi yoktur 
çehreme iyi baksalardı yırtılırdı 
uykularının zarı 
uykuluydular sinerken bedenime kıraç dağlar 
bitek vadilerle beraber ben tenimi yumarken 
uykularına tutundular… 


Çocuklar acıları paylaşmaz demiştim omuz silkerek 
acılardır paylaşan çocukları 
gün geldi paylaşıldı acılar 
çocuklar paylaşıldı 
bana bırakılan neyse ona burun kıvırdım 
gittim bir kuyudan su çektim 
halka boynumdan geçti 
geçti boynuma kemend 
d harfine bak dedim 
nasıl da soylu duruyor sonunda kelimenin 
harfe bak, harfe dokun, harfin içinde eri 
harf ol harfle birlikte kıyam et 
harf of harfler ummanına bat 
çünkü gördüm ne varsa sonunda kelimenin 
çünkü böndür altında kaldığım töhmet 
uğradığım kinayeler bön ve berbat. 


Evet, ilmektir boynumdaki ama ben 
kimsenin kölesi değilim 
tarantula yazdılar diye göğsümdeki yaftaya 
tarantulaymış benim adım diyecek değilim 
tam düşecekken tutunduğum tuğlayı 
kendime rabb bellemiyeceğim 
razı değilim beni tanımayan tarihe 
beni sinesine sarmayan 
tabiattan rıza dilenmeyeceğim. 


Gittim su çektim en derin kuyudan 
en hileli desteden 
kendi kartımı çektim 
yaktım belgeleri 
bütün tanıkları yok etmek için 
ricacıları öldürdüm 
onlar bu dumanlı dünyanın 
beni nasıl özlediğini görmüş olabilirdi 
gerçekten özlemişti beni dünya öze çekmişti 
özüm gelinceye kadar bana temas etmişti 
bu dokunuş parlatınca beni 
benden biraz dünya 
isteyen ricacıları 
öldürdüm ve 
kıtal bitti. 


Yazık. 
Yazık ki yazgımın boyası koyu. 
İnilecek kadar indim. Hayfa. 
Yine bir geçitteyim, yeniden bir liman şehri bura 
eskilerin tayfası yine hep buradalar 
hep bilinen tecimenler, tanıdık yosmalar 
havada hayza benzeyen aynı koku 
binalara yaklaşırken eskisi gibi 
sıklet artıyor 
hâlâ ayırt edilemiyor dişli gıcırtıları 
çocuk çığlıklarından 
tanıyorum bunlar 
bulutlara bakmak için penceresi evlerin 
bu da deniz 
hırs püsküren, toynak durduran deniz 
rezeleri yerlerinden oynatan 
vâdeden, vâdeden, vâdeden tesellicimiz. 


Bir yanımda kıyısı kışkırtıcı 
ufku muallâk deniz, bir yanımda 
kamu açıklamaları, genelgeler, tahvilât 
kimin yüzünü çevirdiysem 
hüznü de sevinci kadar ıskarta… 
Niye indim buraya ben? 
Boşuna mıydı yol boyunca benliğime 
musallat olan belâ? 
Bir çevrim tamamlandı mı şimdi? 
Yine mi döndüm başa? 
Olmaz diyor yanımdan ayrılmayan vaşak 
kimse başa dönmemiştir, dönemez 
hele sen geçtiğin o ormanlar 
rüyalarındaki canavarlardan sonra 
çok uzaksın o ilk 
fırlatıldığın zamana. 


Aldanma bunlar tayfa değil 
burada doğdu hepsi 
denize hiç açılmadılar 
denizi sen kadar bile 
tanıyan yoktur aralarında 
her biri uzak bir beldeden geldi 
sanılsın istiyor yosmalar 
böylece saygın fahişeler 
arasına katışacaklar 
müptezel birer facire ofsalar da. 
Tecimenler, onlar da sahi değil 
onlar da olmayan tayfaların 
gemilerinden çıkan malları 
sattıklarına inandırmak istiyor 
şehrin acemi insanlarını. 


Sen ve yağmur. 
Başa dönemezsiniz. 
Öyle bir yol yürüdünüz ki ancak 
dönüş yolunu yok ederek gelebilirdiniz 
inişiniz bir iniş olurdu başa dönmemecesine. 
Yağmur yalnız yağarken yağmurdur 
sen yalnız senken sensin 
burada kalamazsın ve başa dönemezsin 
gitmek zorundasın 
kovalanan bir Yahudi gibi 
ama Yahudiler gibi kendinle kalamıyorsun 
her şey çok yetersiz senin için 
her şey sana çok fazla 
ayıklarsan ayık durabiliyorsun 
aranı açıyorsun kendinle 
eşyayı araladıkça 
uyanmanın bedeli serapları fedadır 
uykuyu tadayım dersen 
kâbusa dalmak pahasına. 
Tarihe dersini vermen gerek 
yoldan ayrılamazsın 
yediremezsin sokulmayı kendine 
tabiatın apışaralarına 
ne yıkılmış bir tapınağın suskunluğu 
durdurabiliyor seni 
ne gürültülü bir havra. 
Yükün ağır. 
He’s so heavy 
just because he’s your brother. 
Kardeşlerin pogrom sana. 
Dostlarının eşiğine varınca başlıyor 
senin diasporan. 
Herkesin bahanesi var, senin yok 
günahlı bir gölgenin serinliğinde 
biraz bekleyebilirsin, daha sonra 
burada kalamazsın, başa dönemezsin 
ama dön 
Eve dön! Şarkıya dön! Kalbine dön! 
Şarkıya dön! Kalbine dön! Eve dön! 
Kalbine dön! Eve dön! Şarkıya dön! 
Eve dönmek 
kendime sarkıntılık etmekten başka nedir? 
orada, arada bir beni yoklar 
intihara ayırdığım zamanlar 
bunlar temiz, kül bırakan zamanlardır 
düzgün sabuklamalardan bana kalan.. 


Evde 
anlaşılmaz bir tını 
bilmem nereden gelir 
uykumdan? kanımdaki çakıldan? unutkanlığımdan? 
bilemem Yahudi değilim 
gizli bir yerde genizam yok 
bilemem insan nerenin yerlisidir 
ömrüm burada 
bütün Yahudiler gibi 
raflara doğru, çekmecelere 
sahanlıklara doğru geçti 
yabancı ellerde çitilenmekten korunmak için 
bir sıvaydım kendime kendi ellerimde 
tıpkı Yahudiler gibi 
buraların yerlisi ben değilim. 


Şarkıya dönersem ense köküm seyrelecek 
ağdası çözülecek bana aşktan bulaşan kozlarımın 
şehrin insanları yumruklarımda beyaz bulut 
yolun çamurunda revnâk-ı bahar bulacaklar 
ben şarkıya dönünce 
boğazlarındaki boğum insanların epriyecek 
ve onun yerine her günkü işleri yaparken 
kepenkleri kaldırırken, silerken tezgahı 
kalbe gizlice batan kıymık geçecek 
şarkıya dönersem, yanık bir şarkıya 
holokost neymiş meğer 
herkes bilecek. 


Kalbime döneceğim, ama hangi yolla? 
Yedeğimdeki okunaksız 
şarapla lekelenmiş, solgun harita 
uyduruk bir şey mi bilmiyorum 
yoksa sahiden definenin yeri 
gösteriliyor mu orada? 
Ama boşver... Nasıl bir ilgi olabilir 
kalbe dönmekle define bulmak arasında? 
Lâkin ben inerken her dönemeçte 
bir parçasını ele geçirdiğim 
her molada, her zorlanışında nefesimin 
her ayak sürçmesinde çiziktirdiğim haritamın 
bütün paftalarında sabit mürekkeple işaretlenmiştir 
nerelerde kıraçlaşır 
rahminde levendane öcün tohumları yatan gece 
güneşin şifa diye bilinen ışıkları 
nerelerde kıyıcı bir zehre çevrilir… 


Haritamda caddeyi ürpertiye açacak 
bir kaç kaçıktan başka nirengi noktası yok. 
Açıkça gösteriyor haritam farkı nedir 
bir cenaze kalkarken yağan yağmurun 
bir hükümet darbesinden sonra yağan yağmurdan. 
Yağmalar belli ki kim bulsa defineyi, umurumda mı 
ben kalbime döneceğim fokurdayıp pörtlemek için 
hep fokurdak ve pörtlek kalacağım kalp içinde 
canı sıkkın kızların yüzlerinden 
döşünden ahı kalmış delikanlıların 
dünyaya habire pörtleyeceğim 
evlerin olanca tınısı dindiği zaman 
kısıldığı zaman bütün şarkıların kanatları 
fokurtum dokunacak herkese yedi ırkın kavşağından. 
Yahudi değilsem bile 
bende Yahudalık da mı yok- 
Kimi öptüm de kurtuldu çarmıha çakılmaktan? 


İSMET ÖZEL