arasında çokların

Erkeklerin ve kadınların arasında, arasında çokların, 
Çekip çıkaran biri var beni, gizemle ve kutsal bir şeylerle, 
Duyurmadan kimseye- ne babaya ne anneye, ne kocaya ne eşe, ne çocuğa ne de kardeşe, 
Yakın olduğumdan daha yakın hiç kimseye; 
Şaşırıyor herkes -ve fakat o hariç- tanıyan çıkınca beni nihayet.

Ey âşık, ey kusursuz eşit! 
Diyorum, çoktan keşfedebilmeliydin beni, bu mecalsiz üçkağıtlarımdan; 
Ve ben, yani yalnızca ben, bulduğumda seni, bulacağım tıpkı senin gibi.

walt whitman

"Sen beni anlıyor musun? Cevap ver namussuz! Her yazarın ömrü boyunca bir kere olsun karşılaşırsa kendisini mutlu hissedeceği o inanılmaz okuyucuyum ben! " Kara Kitap

SEVİYORSAN GİT ÖLDÜR

allah-u akbar!

cennet başkalarıdır.

torino atı

dışarısı kırbaç sesi, içimde bir torino atı
açım.
belki de özlemi açlıktan sayıyorum. toplan dünya. yaşam toplan. çaresiz sahiplik toplan.
gitmiyorum, hadi bakalım şimdi de gitmiyorum. aklım tahta bavulların içinde yolculukta.
ben buradayım akılsızlığın başında hasta bir ruh gibi koşulamıyorum.
dur, bunu anlatamazsam çok ağlayacağım.
ölüm geliyor bir şeyi anlatamamak zira. tımarlanmıyorum deli atlar gibi kalbim duracak.
vaktin peşindeyim. bazen de duruyorum saatler gibi olmaz zamanlarında.
soğuk.
soğuktan donuyorum sen anlamayınca. duydun mu ne diyorum?
soğuk bir ateş kırmızısında, harlı. hastayım.
at gibi bütün yemleri ve suyu bırakarak yemekten içmekten kesildi anlatacaklarım,
şimdi biraz hasta kalmak istiyorum.
yalnızlanmak,

hayat, yağmur sıkıntısı ve olacaklar, gözüm yolları isterse bitiriyor.
sonuna geliyorum. sayfaları çabuk çabuk çevirirken ellerim bitmesin hiç bitmesin istiyorum
şimdi bilmediğin bir yanındayım.
seni bulamıyorum.
aklım karışık. atın hüznünden bulaşıyor kapılara.
yine de açıyorum, ben hep açıyorum kapının kolunu tutuyorum elin gibi

müzik sesi geliyor resimlerden. galiba deliriyorum.

bir şiiri clint eastwood

SENİ ÖZLÜYORUZ SÜLEYMAN

                          

Senin yağmura bakışından başlayarak coşkunu özlüyoruz.

Uçsuz bucaksız kahkahalarını özlüyoruz.

Yazmaya başladığında koşan atlarını özlüyoruz.

Yaktığın sigaraların başka göklerde bile meşaleler gibi parlayışını özlüyoruz.

Şarkılara saklanışını değil, şarkıları güzel yapan dinleyişini özlüyoruz.

Dualarını özlüyoruz ki her birinde Ebu Zer seni seyrederdi.

Şiir okuyuşunu özlüyoruz arkadaşlarına ki her okuyuşun o şiiri tekrar yazdırırdı.

Senin çocuklara onlarla aynı yaşta olup sarılışını özlüyoruz.

Umutlarının güzel yalanlarını özlüyoruz.

Baktığın dağı, yürüdüğün yolu, boğulduğun denizlerini özlüyoruz.

Annene döktüğün içini özlüyoruz.

“Kalenden çıkma, incinirsin” diyen arkadaşına bakışlarını özlüyoruz.

Zamanın gâvurca geçişinin senden yitirdiklerini özlüyoruz.

Yalnızlığının kalabalığını özlüyoruz.

Kullarını döve döve yola getirmeye çalışan allahını sevmekten kan revan içinde olan yüzündeki o kırık tebessümünü özlüyoruz.

Nihan’a, özcan’a, erkan’a, metin’e taşkın bir enerjiyle karanlık anlattığın anlattığın anlattığın mutsuzluklarını, ölüm yüklerini özlüyoruz.

Kendini kahrederken bile derinden hissettiğin adalet duygunu, espri anlayışını özlüyoruz.

Öfkenin estetiğini, güzelliğini özlüyoruz.

Güzelliğe duyduğun iştiyakın senin diriltmesini özlüyoruz.

Seni özlüyoruz, ki o sen külden yangınlar doğuran niyetlerin sahibiydin.

Seni özlüyoruz çünkü sana baktıkça duyduğumuz rüzgardan nasibimize nice serinlikler inerdi.

Seni özlüyoruz ve sen kapanmış demir kapı sesisin artık.

Sen aşktın, sen aşıktın, sen deliydin, sen manyaktın, sen vardın.

Şimdi adını taşıyan gölgeyi oradan oraya sürüklemekten

Şimdi ruhunu rehin almış yanlış öfkelerine her gün kendinden kurbanlar sunmaktan

Şimdi öyle kalpsiz öyle allahsız- ki ikisi birdir- öyle kansız

Şimdi öyle dünsüz bugünsüz ve yarınsız

Şimdi ağzından dumanlar çıkan yaralı hayvanlar gibi öyle hırıltıyla

çoğalmak

                             

Çocuklarımızla 
Atlara biniyorduk

Dönüp bakarken geçmişe - kumandalı 
Atlara biniyorduk 
Benim çok çocuğum oldu 
Kadınım sen onların yüzlerini 
Çalılardan kolla

Bütün çıplaksın - omuzların 
Birbirine içiçe iki saat rakkası 
Gelecekte kumandalı - dönüyor 
Güneşi alıyor - alıyor gövden 
Karanlık eşyada bulup 
Ürkünce parlayıp koşan hayvanda bularak

Çocuklarımızlaysa - seçerek beni 
İçinin çağırması bir kır hayvanı düzlüğüyle 
Bedensel - seçerek ve buyruk üzerine 
İçine alışın doyuruşun 
O erkek giysilerine giydirişin

Doğanın çizdiğini 
Çizip kanattığını hiç görmedim seni 
Çalı eğildi yumuşadı batan taş 
Kabuklar düz bir sıyrılma oldu 
İşte en başta ve değişen dünyada - durmadan "sen" 
kalabilirlikle

Güzel kılınan sen 
Beni de kutsal sıvamaktasın

Güzelleşiyorum çocuklarımızla 
Hatırladıkça koşuyorum - biz geleceği 
Çoktan yaşadık öylemi kadınım 
Koşarak hatırlıyorum alnımın terini 
Avucumda tutup doyuran buğday ağırlığında 
Sunarak göğe 
Sınayarak elimin alnımla anlaşan hünerini 
Ve hatırlıyorum koşarak o gelecek zamanda 
İçimize söyleyen sese akıyorduk 
İlkin korkuyorduk 
Taşın kovuğunda oturuyorken 
Önümüzde ağaçsız düzlük - Çöl yada kumsal 
Gökte o acaip bakılamayan parıltı 
Buyruk alıyorduk

Açık 
Anlamlı 
Şu bildiğimiz gibi

Ve dünyada 
Yere basarak 
Oku'maya başladık

Ben çocuklarım ve kadınım 
Bilerek erkekliği yeryüzünde 
Onun koşturmasıyla koşarak 
Bilerek kadınlığı yeryüzünde 
Onun koşturmasıyla kapanarak 
Erçocuklar sezinleyerek 
giderek tanıyarak erkekliği 
Onun koşturmasıyla atılarak 
Kızlar kendilerinde doğrudan bularak kadınlığı 
Onun koşturmasıyla açılarak 
Hızla istekle alarak

Ben ve kadınım 
Açık anlamlı şu bildiğiniz gibi 
Ve dünyada 
Yere basarak 
Erkekliği ve kadınlığı hükümet ettik

Somuttur benim başım 
Rüzgar yüzümde engellenir 
Su akar saçımdan 
Öfkemde alnımda "v" damarı kabarır

Kadınımla hayvana benziyorduk 
Saçaklı üç kollu üç ayaklı 
Eti eti alıyordu bir hayvanı ( Boğuyorduk 
Yoruyorduk 
Ağırlıyorduk ) aramızda

Et eti alıyor - sert'e çarpıyor kanlı'dan geçiyor 
Değiştirmeden bırakıyordu

Çocuklarımızla 
Atlara biniyorduk 
Dönüp baktırarak başımızı 
Ardımızda kalan topraklara - Buyruk alarak 
Atları belirginliğe kamçılıyorduk 
Açık 
Anlamlı 
Şu bildiğiniz gibi 
Ve dünyada 
Yere basarak 
Haberi alıyor yayıyorduk işlenmiş ovalara 
Sesimiz olan atımızla - atlarımız olan sesimizle 
Kadında çocuklarımızı çoğaltarak - şiirimizle 
Kent kurulu yamaçlara - ıssız dağlara da

Tanıkol 
yer sahibi gök sahibi 
aktığımıza 
İçimize koyduğun sesle

Cahit Zarifoğlu

ağıtlar toplamı

(Naci’ye ağıt)

Ben alır başımı giderim bir gün 
Ege adalarına şarap içmeye
Oturup güngörmüş papazlarla teslis konuşmaya
Ve bir rüzgar koklamaya üçyüz yıl gelecekten
Çocuklarımız ve kadınlarımız
Ve bütün karmaşıklığımız, düzelse
Ben hala sorar dururum bir karpuz sergisinde,
Öğrenci yurtlarında nasıl hazırlanıldığını
Acele yemekler ve yataklar karşısında
Üzümcülerin ve balıkçıların sürümcemesi karşısında
Kabaran bir hüzündür gitgide aşk olur
Kalkıp tokatlarız bir yanlışlığı
Tutar bizi kan gibi tutar eksikliğimiz
Önce öyle sandırılırız, sonra inanırız
En kaba dağlarda incelik bulduğumuz
Yarım yamalak bir insan, bir sayı olduğumuz
Ve yaşlı bir kurdun öldüğü vakit
Şişer, ağar yüzeye morarmaz cesedimiz
Sarar ince bir sızı kalplerimizi
Çünkü dağlarda bahar tazelenirken
Taze yeşiller hazırlanırken
Ben sorarım bir gün, boğuk kışlalarda
Nasıl hazırlanıldığını sahipsiz sılalalara
-kirli ve perdesiz camlar karşısında
Bakır sinilerle camiler karşısında-
Baharı yani çiçekleri yani en olağan mutluluğu
Bilmenin tam karşısında
Üç renkli kedilerin dişiliğini
Bakkal, memur pijamalı babalarla birleşen
Saç örgülerini küçük kızların
Kaçamak buluşmalarını ara sokakların
Ve bilinçsiz katlanmasını koskoca bir gövdenin
Suya ateşe, açlığa ve kana, sorarım
Ölmeyi, ölürken kaç yaşında olmayı
Hatıran bir güldür bana
Ellerin bir yakınlıktır
Geçmişi ular gecelerime
Hatıran bir güldür bana
Büyük caddeleri sevdiren bana
Büyük özürleri bulduran bana
Sağlam kılan soyumuzu
Ben artık herkesi tanırım
Çünkü kış geldi
Çünkü kış sonsuzdur, öğretir.

Benim şu ellerim bir şaşkınlıktır
Kadını ve kızı ve suyu tanımaz, dayanır

Turgut Uyar 

ODALARDA

Adam ölür.

Adam hiç ölmeyecekmiş gibi ölür.

Bir bardaktan çaydan ölür adam baktığı duvardan ölür tuttuğu elden öptüğü dudaktan ölür.

Hiç ölmemiş gibi ölür adam ve bir daha asla ölmeyecekmiş gibi ölür.

Baktığı gözden gözbebeğine saplanan iğnelerle ölür.

Kendine ölür.

chuang tzu, chuang tzu'nun peşinden

Meyva vermeyen bir ağaç kadar
faydasız olsun bu yazdıklarım.

Dallarını meyvasına tamâ edip

kimse taşa tutmasın.

Bu yazdıklarım çok budaklı, cok bükümlü

bir ağaç kadar faydasız olsun.

O zaman marangozlar

kesip biçmeye değer bulmaz böyle bir ağacı.

Dokusu gevşek, gözenekleri geniş, reçinesiz

bir ağaç gibi faydasız olsun bu yazdıklarım.

Odun olmaz bu ağaçtan desinler,

yakmasınlar.

Faydasız olsun, yine de

bir ağaç gibi olsun bu yazdıklarım:

Kökü toprakta;

başı gökyüzüne dönük.

Belki kimse bahçesine dikmez,

şehrin bulvarlarına da sokmazlar onu.

Ama

uzak, kıraç bir ıssızlıkta

bunalmış bir yolcu

dibinde oturacağı,

sırtını dayayacağı bir ağaç buldu diye

ferahlarsa

bu yeter.

çeviri: ismet özel

760. gün

Cahit Zarifoğlu ölmüş. Bugünün adı bu olacakmış. Bir ay kadar önce öğrenmiştim onulmaz sayrılığa tutulduğunu. Bazı kanserler mutlaka çok büyük bir çocukluk mutsuzluğuna bağlıymış gibi gelir bana.Hiçbir bilimsel tutanağı olmayan bu kanıya tanıdıklarımda bir şeyler göre göre vardığımı sanıyorum. Bir izlenim işte. Zarifoğlu’nu tanıdığım yılları düşünüyorum. Sevinçlerle büyümüştü sanki. İyi şairdi. İlk şiirleri de iyiydi. (Sezai) Karakoç çevresinden. Daha yüz yüze gelmeden, 1962’de bana, Paris’e bir mektup yollamıştı. Adresimi Sezai (Karakoç)’dan almış. Saklamamışım o mektubu. Zarifoğlu, o sıra, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, Alman Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde öğrenci. Yurtlardan sıkılmış herhal, İstanbul’a dönüşümde, birlikte ev tutup oturmayı öneriyordu mektubunda.Ben de bir tuhafım o günler. Bir ölçüsüzlük görmüştüm bu öneride. O ara otuz yaşı dönmüşüm. İyi sayılan bir aylığım var. Ne yani, bu çocuk öğrenci hayat koşuluna mı indirmek istiyor beni. Dönüşte yeniden tanıştık. Zaman zaman vapurda, yolda, Sezo’nun (Sezai Karakoç) evinde-bürosunda rastlaştıkça konuşurduk, (ama her şeyden)… Daha çok 1964–1966 yılları. Söylenmemiş güzel sözler de vardı aramızda. Ama bir arkadaşlığımız olmadı. Serüvenlerinden söz ederdi. Bunları, tuhaf yanlarını öne getirerek anlattığını anımsıyorum. Şiirine de yansımıştır. Sezai ile onun bu tavrı ve öyküleri üzerine çok konuşmuşumdur. O yıllarda mukaddesatçı genç sanatçılarla, aramızda büyük kopukluk yoktu. Kopukluğu onlar yarattı.
Zaman nasıl da akıp gitmiş? Tam yirmi yıl oluyor Cahit Zarifoğlu ile görüşmeyeli. Bir gün de bin yıl olacak.”

Cemal Süreya, Günler s.304

kesik

Yaşamanın kesik bir yerinde
Sevgiler yüzleri düşündürürdü
Gide gide incelen, kaybolan
Uçucu anlamlar kalırdı ağırlıksız
Kırılıp dökülen bir şeylerden.

Şimdi hiçbir şey değiliz, doğru mu?
Bizim için kimse kimsenin bir şeyi değil
İlgiler gündelik giysiler gibi eski, inceliksiz
İsa’dan bu yana giydiği herkesin.

Yaşamanın kesik bir yerinde uzun uzun
Deli bir adam, savruk bir kız
Bir duruma bağlarlardı kendilerini
Var bilinen, sürüp gidecek sanılan.

Güz geldi mi üst üste üç güz gelirdi
Her gün başka olmaktan yüzlerce olurdu.
Her kuş yüzlerce olurdu, anlatılmaz güzel
Ufalır ellerimiz tutula tutula..

Biz şimdi güzleri ayrı ayrı,
Kuşları güzelsiz, yüzlercesiz
Bir bakıma öldük, açıkçası bu
Bir başka bakıma nedensiz, evetsiz
Unutmaya yaşıyoruz günleri, doğru mu?

gülten akın

fillerce susmak

Gecenin ortasında bir güldürüydü
Fillerdi gitgide irileşen
Apaktı, uykuydu güneş saati
Alanlar alanlar dolusu üşümek

Şenliğiydi göklerin bu duygu karmaşası
Yüzler bir başka gün batar batmaz
Alanlar alanlar olmağa doğru
Dolup gözlere gelir sevişmek

Onlardı ayaklanan geceye karşı
Onlardı her sokakta binlerce susan
Koskoca bir fildi üşümek.

Ocak 1962

Egemen Berköz

(Çin Askeri Ah Devran, Oğlak Yayınları, Mart 1995)

KIŞIN SUSTURDUĞU

KÜRT. kitap-lık 176 (kasım-aralık 2014)

in cold blood

ELMA aşkar 32'de. o değil de ben burada reklam falan yapmazdım. ne iş?

BİLİYORUZ DA OKUYORUZ