Napoleon Bonaparte’ın birçok ikonik tablosunda ona eşlik eden meşhur atı Marengo’nun serüveni en az efendisininki kadar maceralı, göz alıcı ve trajiktir.
Napoleon'un kişisel ahırındaki yüzden fazla attan biri olan Marengo, büyük zaferlerinin hemen hepsinde imparatoru taşımıştır; 1800'de ismini aldığı Marengo'da, 1805'te Ulm ve Austerlitz'de, 1806'da Jena'da, 1807’de Friedland’da, 1809'da Wagram’da. Kariyeri boyunca tam sekiz kez yaralanmıştır, Napoleon’un muharebe alanlarında yirmiye yakın atını kaybettiği düşünüldüğünde Marengo’nun bu açıdan şanslı olduğu söylenebilir.
Napoleon uğura inanırdı, Marengo da onun uğurlarından biriydi. Moskova'dan felaketle geri çekilmesiyle sonuçlanan Rusya Sefer’i boyunca imparator yine Marengo’nun sırtındaydı ancak zorlu kış şartlarını ve çetin Rus steplerini aşmak için uğurdan çok daha fazlası gerekliydi. Napoleon Marengo’dan vazgeçmedi; sürgüne gönderildiği Elba Adası’ndan kaçtığında Marengo'nun eyerine geri döndü. Waterloo’da imparatoru bir kez daha Marengo taşıdı ama Rusya Seferi’yle birlikte talihinin döndüğüne inanan Napoleon son derece haklıydı; Waterloo onun son ve en büyük yenilgisi oldu.
Muharebe günü akşam karanlığı çökerken Napoleon Marengo'yu yaralı bir şekilde, La Belle Alliance (Brüksel kentinin birkaç kilometre güneyinde bulunan bir han) yakınlarında bırakarak arabayla kaçtı. Marengo bu tarz bir terk edilmeyi şüphesiz hak etmemişti. İngiliz teğmen William Petre, Marengo’nun üzerindeki imparatorluk damgasını fark etmeseydi aç askerler tarafından biftek kızartması yemeğinin ana malzemesi olması işten bile değildi. Petre bu adil olmaktan uzak akıbet yerine onu sağlığına kavuşturdu ve savaş ganimeti olarak İngiltere'ye götürüldü. Marengo bir süre Londra'da, Waterloo Rooms'da sergilendi. İlgi büyük oldu, Napoleon'un meşhur atını görmeye gelen yetişkinler için giriş ücreti bir şilin, çocuklar için altı peni olarak belirlendi. Zamanla Marengo'ya İngiliz halkının gösterdiği ilgi azaldı ve Teğmen Petre onu William Angerstein adında son derece zengin bir subaya sattı. Angerstein, Marengo'nun cesur yürekli yarış atları yetiştirebileceğini düşünüyordu, bu yüzden damızlık olarak kullanmaya karar verdi. Marengo cesur yürekli ve sağlam yapılı olmasına rağmen, kendisi gibi atlar yetiştirme konusunda biraz başarısız oldu, doğurduğu tayların hiçbiri yarış pistinde iyi değildi. Waterloo'da olduğu gibi, bu da Marengo'nun sonu olabilirdi neyse ki Angerstein’ın Weeting Park'taki kır malikanesine yerleştirildi.
Marengo, 1831 yılında Doğu Anglia'nın tatlı otlarında, bir savaş atı için olağanüstü bir yaşam süresi olarak sayılabilecek 38 yaşında öldü ve geride tıpkı Napoleon gibi efsanevi bir yaşam öyküsü bıraktı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder