kış

                                            

Ses kışı. Ateş yırtıldı. Çarpıldık. 

Ürktü insanı aşkıyla terleten kitap 

Bir bağ vardı gitti Bağdat'tan öte

Çöktü bir akşam güne Şam'dan önce

Kurumuş üzüme de râzıydık çürüttün 

Yaralanmış ayı kullanarak kızıl dağ 

Soluğunu yollayarak zaman zaman üstümüze 

Daralttın gençliğe ve bahara susamış gönlümüzü

Baharı seller götürdü boğuldu yaz 

Kırıldı kristal vakitler güz kadehi 

Ne çok mezar taşları taşıyarak sırtında 

Çıkıp gelmesini bildin ölüm tüccarı

Ben ki ölümsüzlüğe ermiştim deşe deşe 

Ülküleri düşünceleri düşleri insan çiçeğini 

Aşmıştım kaç kere Hızır'la âbıhayatın kemerini

Geçip çılgın gerçeğe devirerek büyü mendireğini

Sezai Karakoç

1974