7 sene önce çekmiştim bu köpeği. Yaşlıydı, yorgundu, muhtemelen ölmüştür. Bakışlarında derin bir acı vardı, uzun uzun bakışmıştık, dile gelse anlatacaktı da. Arkadaki ağaç onun rüzgarda üşüyen hayatı gibiydi.
Hayatlarımızın bir savaş meydanı oluşunun tablosu olarak dursun burada. Bu savaşlardan yara bere içinde çıkıp bir şey olmamış gibi devam edişimizi hatırlatsın diye dursun burada. İçimizdeki köpek böyle acı çekerken gülümsemek zorunda oluşumuzu, hayata devam etmek zorunda oluşumuzu, bardağı oradan oraya almak zorunda oluşumuzu rahatsız etsin diye dursun burada.
Öldürmeyen hastalık güçlendirmiyor da, bunu bilenler için dursun burada.
Kimi köpekler böyle, kimi köpekler de sahibinin sıcak dizinin dibinde.. Kimi insanlar böyle, kimisi öyle. Bu da bir şans ya da şanssızlık demeden önce, aslında bir de özgür olmak kıstasından bakınca, anlam yine değişiyor..
YanıtlaSilBelki de sürekli kucakta dolandırılan genç ama esir bir köpek olmaktansa, rüzgarda ve ait olduğu coğrafyada dilediği gibi dolaşan yaşlı ve bıkkın bir köpek olmak bile yeğdir.