KANGREN

 

Şiir karanlık tarafımızdır

Şiir söyle(ye)mediğimiz her şeydir

Şiir sesimizi saklayan ses ve sesimize saklanan sestir

Sen Şiir olduğunu anlayana kadar inleyen kemiklerindir

O güzel kızların kanayan diş(düş?) etlerini sayfalarımıza çağıran borulardır

Şiir yaralarını yalayan hayvandır yaralarını

Gırtlağımızı tıkayan çakıl taşlarını eriten kezzaptır

Şiir bizim olmayan gözümüzdür bize tuzaklar kuran

Leş gibi sevişmeleri yıkayan şakayık kokusudur

Ağzımızdan ite kaka tekmelerle sokulan mazgalın içerde paslanmaya başlamasıdır ( o aşk mıydı?)

O topal ve kötürüm tanrının söylediği nefti şarkılardır

Şiir gecenin beyazı beyazdaki süt lekesidir

Cumhuriyet modernleşmesinin sakatladığı kayıp çocuklardır

Şiir kitaptan fırlayan yılan, bir yudum suda boğulmandır

Korkakların cesareti cesaretin tökezlediğidir

Şiir paçalarımızı çekiştiren köpektir

Vurulduğun yerde sana yardıma gelen paraşütçü birlikleridir

Şiir vardır ve herkes kör dilsiz sağırdır

diye sabaha kadar yazardım arka kapağına eğer bir sabah olsaydı. Ama sabah yoktu ve kendi gecemin zamansızlığında buraya yazdım ve burasıdır kapak.