târih-i kadîm’e zeyl

                                 

— Bir Cevâb —

Buyuruluyor kİ:

“Şimdi Allâh’a söver, sonra biraz bol para ver.

Hiç utanmaz pirotestanlara zangoçluk eder.”

                                                                     (Safahat, II)

Ben ki üç beş pulu tercihinden

Pirotestanlara zangoçluk eden

Şâirim… Zîver-i Kürsî-yi Yakîn,

Şâir-i müctehid-i dîn-i mübîn,

Hazret-î Molla Sırât’a ebedî

İhtirâmâtımı takdim ile bî-

Bî-tereddüd diyorum: ‘‘Zangoçluk

Lûtf-ı tavsifine şâyân olduk;

Lâkin aldanma sakın üstâdım,

Ben de bir parça muvahhid zâtım.

Bana anlatma o ra’nâ dîni;

Bilirim ben de senin bildiğini.

Okudum ben de kitâb-ı gaybı;

Dinledim ben de itâb-ı gaybı.

Ben de sizler gibi câmi’ câmi’

Dolaşıp Hâlik’e oldum râki’.

Şevk-i cennetle hayâlim meşgûl.

Yüreğim havf-ı cehennemle melûl;

Ben de tırmandım ulu tubâya;

Ben de çıktım Mele’i- a’lâ’ya;

Ben de âşıktım ezân nağmesine;

Bir koşardım ki o Allâh sesine!

Ben de teşbih ü duâ, savm ü salât,

Hepsini, hepsini yaptım heyhat!

Çünkü telkinlere aldanmıştım,

Kandığın şeylere hep kanmıştım.

Bilmeden, görmeden îmân ettim.

Nefsimi dînime kurbân ettim.

Sevdim Allah’ı da, Peygam-ber’i de;

O alay kaldı bugün hep geride.

Anladım çünki hakikat başka.

Başka yoldan varılırmış Hakk’a.

Saydığın hârikalar, mu’cizeler

Birer efsûn-ı zekâdır ki beşer

Bî-tavakkuf açıyor sırlarını;

Mu’cizât ehli unutmuş yarını.

Muğfel ü muğfîl o Îsâ, Mûsâ;

Köhne bir kizb-i mutalsamdır asâ.

Beşerin böyle dalâletleri var:

Putunu kendi yapar, kendi tapar!

Ara git deyrini, gez Kâ’be’sini;

Dinle tekbîri, işit çan sesini,

Göreceksin ki bütün boşluktur,

Umduğun, beklediğin şey yoktur.

Düzme Allâh’ı gibi Şeytân’ı,

Buda’sı, Ehrimen’i, Yezdan’ı;

Topunun hâliki bir vehm-i cebîn.

Gölgeler, gölgeler… onlarda derin

Bir karanlık sezerek çevrildim,

Acı bir sadme yedim, devrildim.

Şimdi, bî-kayd-ı cinân ü nîrân,

Severim fıtratı hayrân hayrân.

Ben ne ma’bûd, ne muabbid bilirim;

Kendimi hilkate âbid bilirim.

Gökte binlerce mesâcid görürüm,

Onda vicdanımı sâcid görürüm.

Bu sücûd işte benim tââtim,

Bu ibâdette geçer sââtim;

Bu ibâdette fahûr ü hurrem,

Ben, beni bir kayadan fark etmem.

Bir minik kuşla biriz tapmakta;

Ben de tehlîl ederim, ishak da.

Doğruluk, hubb ü vefa, mahviyyet,

Merhamet, hayr ü hamiyyet, nasfet,

Sonra bir şâire zangoç dememek;

İşte vicdânıma bunlar mahrek.

Düşünüp işlemek âyînimdir:

Yaşamak dîni benim dinimdir.

Mü’minim, varlığa îmânım var;

Her kanat bir melek eyler ikrâr.

Enbiyâdan yaşarım müstağnî,

Bir örümcek götürür Hakka beni.

Kitabım sahn-ı tabîat kitabı;

Bendedir hayr ile şerr esbâbı.

Varırım böyle der-i merkadecek;

Ba’s ü ukbâya mahâl görmem pek.

Taşırım kalb-i şegaf-peymâda

Beşerin aşkını, âlâmını da.

Dîn-i hak bence bugün dîn-i hayât;

Sen ne dersin buna hey Molla Sırat?

                

Tevfik Fikret (Kasım 1914)

(Not: Mehmet Akif Ersoy’un Safahat’ta kendisine “Zangoç” demesi üzerine yazılmıştı