MONARŞİ

Ben kurtların eviyim

Çatım harap, komşularım cimri ve bunak

Sığ ufuklar kesmiş yollarını

Toprağım aç

Oğullarım kavgalı, kızlarım dargın

Ve genzimde türkülerim tutsak

Bir dost yok burada bana

Bu can çekişen vadisinde saltanatımın

Bir dost yok ki kapımı çalsın

Şu kuduz rüzgârlar gibi

Etime dişlerini geçirirken mırıldanarak

“Seni görmek geldi içimden sadece

Seni görmek için geldim ben”

Ama yok kimse

Kimse gelmedi bugüne dek

Vermedi kendini hiçbir güzel

‘Bu genç iskeletinden sevgilinin”

Hiç armağan beklemeden

      Ben kurtların

      Gıcırdayan dişlerinin çemberine hapsolmuş

      Bu külden mezbahanın kutlu döşeklerinde

      Gezinen farelerin efendisiyim

      Yiğidini kaybetmiş bir kocakarı

      Gibi ağlayıp dövünemem

      Bodur denklemlere kalmış olsa da işim

      Kuluyum kölesiyim ben

      O sonsuz merhametin    

      Ne güvercin umurumda artık

      Ne kışkırtır beni şahin

      Türkülerim geçimsiz

      Ve zorba beylerimle geldim

      Şakakları dövülmüş bir demir gibi

      Ağır ağır kızararak açılıyorken gün

      İndim zeytin ağaçlarına kayısı bahçelerinden

      -  Getirdiğim bir armağan yok

      Ve istirahat verdim mangama ebediyen

Elimde karanlık uykularımdan kırpılan bir bilet

04.30- 6.30 hayaletler dünyasından

Geçtim taretleri pançoları ve aşklarıyla sürgün

O meçhul taburları terk ederek

Yıldızlardan biçili hantal

Bana keten kumaşlardan işlerdi zehir

İşte geldim karnımın bir acıya bitiştiği yerden

Karnımın aşağsından başlıyor şehir

   HAKAN ŞARKDEMİR