"ben ki boşta bulundum bu şiiri söylerken"

                                                  UÇMAK

Yol yürüdük dağlara koşa koşa atlara
Göğün ilmeği koptu hepimiz ipten döndük
Atlarsız da koşulur tarifsiz uzaklara
Düş görüp de düşmemek hüner bu olsa gerek
Uykusuna doymamış rüyayı çoktan gördük

Rüya dediğin ne ki sıra sıra salıncak
Ya söyler ya susarız aynı şarkı tadında
Kesilir kesilmez ayaklarımız yerden
Tutuşacak perdeler dirliğin üst katında
El çırpmanın kızları sevinçten doğuracak

Sustum sözümü tuttum söylemeyi unuttum
Unutunca ne gelir bir insanın başına
Kopup kopup da kaçan sessizlik kadar nahif
Annem gelir aniden ve bir de annem gelir
Elinde kış sepeti şimdi tüy gibi hafif

Bundan sonrası dünya her taraf ayak altı
Yer yarılsa da girsek diye öyle telaşlı
Sayı saymaktan dönen kırık kanatlı günler
Bekleşir ki tüm kuşlar yol yakınken ölsünler
Uçma bilmeyenleri uçuruma gömsünler

Uçuruma gömmek mi ben neler söylüyorum
Çok uzaktan albatros tek başına hezarfen
Yaşamaktan bir eksik yaşamak kadar esrik
Böyle bir şeydi yağmur başı aklımda değil
Ortası sırılsıklam sonu günlük güneşlik

Hüseyin Akın

DİKKAT

Neyi bozar bu dikkat, oturup ağlamayı

Ve korsanlarını bulur bütün batık gemiler

Az uzakta bir açlık hatırlar afrikayı

Getirir soframıza çimlerine basmadan

Tam uykuya giderken ölümde acemiler

Ben de yoldan çıkmışım önümde acemiler

Öylesine sarılmış bakışları kefene

Neredeyse düşecek perçeminden aynası

Dağları gösteriyor yolunu kaybedene

Değil mi yalnızlık var, bütün yollar aynısı

Tutma beni kendimden eğnimde eşkâlimi

Yapayalnız kalbinle beni rahatta dinle

Toyluk talim eyledim ben sakarlıkta piyade

Hiçbir resimde yokum sorma eski halimi

Beni hayatta dinle yapayalnız kalbinle

İşte böyledir şiir, tutmak gibi nefesi

Hayatın parmak izi insana giden yolda

Dışım çifte minare içimde ezan sesi

Kim gözünü kırpmadan durur bu hazırol’da

Geceden gelen ölüm kim bilir kimin nesi

Ey ulu belletici ben ölmekten anlamam

Bana sorma ne kalır bir uykuluk geceden

Unutmaktır bağlayan insanın çenesini

Bir de onu bilirim bir dikkatlik canım var

Onu da bulan bulur bir gizli çekmeceden

Hüseyin Akın

                                   SULU SEPKEN

Susunca tam şurama geliyor akranım olup

Konuşunca nasıl da boyumu geçiyor hayat

Ben ki boşta bulundum bu şiiri söylerken

Bir sen vardın aklımda hiç kimseden habersiz

Zorlu uzun kışlarıma yağardın sulu sepken

Ben hiç orada yoktum bu şiiri söylerken

Yağmalanırken dünya acılar lafta kalır

Kelimeler toplarım kauçuktan elyaftan

Ben nerede durursam gün oradan kısalır

Oradan başlar hayat hep çelimsiz ve kadın

Şunca zaman uyudum ölmek gibi olmasın

Örselenmiş yağmurlar topladım her taraftan

Pencereden bakışı yaralı bir manzara

Ne kattımsa ben kattım yeryüzü tualine

Başım göğe ermedi şehri ıskalamaktan

Ölmedim de ne oldu bir sevdaya kendimi

Dirseğini boşluğa dayayıp aktı camlar

Hepsi üstüme kaldı ne yağdıysa uzaktan

Dahası var, susmadı dil çürük dal üstünde

Tam iki yol ağzında kuş bakışı çatırtı

Dökülmüş sıvaları korkudan bir ormanın

Üstümüze salıyor göğün huysuz atını

Öylesine düzayak geçilmez balkonlardan

Dinsin diye uçurum saklıyor suratını

                     Hüseyin Akın