“Annemle karanlık geceler bazı çıkardık.
Boşlukta denizler gibi yokluk ve karanlık
Sessiz uzatır tâ ebediyyetlere kollar…
Gûyâ o zaman, bildiğimiz yerdeki yollar
Birden silinir, korkulu bir hisle adımlar
Tenhâ gecenin vehm-i muhâlâtını dinler…
Yüksekte semâ haşr-ı kevâkible dağılmış,
Yoktur o sükûtunda ne rü’yâ, ne nevâziş;
Bir sâ’ir-i mechûl-i leyâlî gibi rüzgâr
Hep sisli temâsıyla yanan hislere çarpar.”
Sensiz
Ahmet HÂŞİM
Bütün çocuklar karanlığa doğru mu büyürler acaba? Anneden uzaklaştıkça ruhlarını saran ilk yabancılaşma yıllarca sürer de hayat hep mi arayışa döner? Hissettiğimiz ilk sıcaklığın ardından o sıcaklığın bir benzeri için çalmadık kapı bırakmayız. Arkadaş, sevgili, sanat v.s. hep anneden sürgün olmanın açtığı boşluğu doldurma çabalarıdır. Olmadı kendine dönersin, kendinde anneden kalanlara dönersin. Güzel bir şeye her yönelişimizde ondan kalan bir öz belki bize destek olur.
.......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder