benim tüm memurlarım

içeri giriyorum kalın kış...

ben aynı göz ucuyla ben tüm memurlarımla
ben beni iki büklüm bırakan
fesleğenlerin suyunu kesen memurlarımla
ben bütün bunlarımla bunalım.

örtüyorum asabi ve dindar dedelerden
kalma kamalarımı.
ayak uyduruyorum korkunun merdivenlerine
inmek zorunda kalan camlar var
ayak uyduruyorum.

marşların çelik dişlileri arasındadır yeri
yattığı yer belli elbette
bunu görmezden geliyor
adrenaline gününü gösteriyor milli eğitim
bir mezun armut bahçelerinde
memur alımlarında aslanın güçlü bir dişi
yerini alıyor

dilimde rahatsız bir akrep
sabahla edilmeye hazır yerinden
ucundan bir kumral, çoğalan, dehşet bir kumral
ama mermileri alttan alan benim
avarları alttan alan ben

ismim her gün her gece abdusselim gri
her gün gündeminden düşüyorum
karpuzlara ait kıpkırmızı bakışların.
steplerime domuzların o kalın
o gri, sürünmekte derileri

yaralı dil, eksik söylüyor felaketleri

baran çaçan