KAĞITTAN GÜNLER
Önce kış vardı. Öteki mevsimler güneşin niyetiydi sadece. Kartpostalda dans eden ölülerle ve dünyayla doluydu kış. Nefesimden havaya uçurumlar çizerek yürürken ben, sanki yıllar öncesine ait bir gövdenin içinden ürpertilerle geçmekteydim.
Önce Allah vardı. Şimdi Allah vardı. Sonra Allah vardı.
İhtiyarlar sigara içerek bakışlarımı kirletip uzaklaşırken önümden, İstanbul’un oldukça uzağında, kendini 50’li yıllarda unutmuş bir kasabanın demirden sokaklarında önce ölüm vardı.
Önce akşam vardı. Hepimiz o karanlığın içinden korkunç sıvılar halinde akardık sabaha.
Güzel sessizlik. Sen tebessüm et diye ezberlediğim gramer…
Cümleler bir kaybın uğultusunda kapkara parlardı.
Önce ben vardım.
..............
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder