kelebek

genç kız ve ölüm

ÖKSÜRMEK

"Artık çok geç, her zaman hep geç olacak. Çok şükür ki öyle!"

1-    Keyfinin kralı olmak, koca hayvanların ayrıcalığıdır.

2-    Günümüz insanı konusunda bir tümce söylemek yetecektir onlara: Zina ediyordu ve gazete okuyordu.

3-    Temiz bir yaşama hazır mısınız? Herkes gibi? (…) Kimi kim temizleyecek!

4-    Birinin kendini suya attığını varsayın. İki şeyden biri, ya onu kurtarmak için arkasından suya atlayacaksınız ve soğuk mevsimde sağlığınızı tehlikeye atacaksınız ya da bırakacaksınız gitsin, o zaman da suya dalmaktan kaçınmanız bazen tuhaf kırıklıklar bırakacak sizde. İyi geceler!

5-    Tanrılar çıplak bedenlerin üzerine iner ve adalar, rüzgâr altında kabarmış palmiyeden bir saçla taçlanmış olarak çılgınlar gibi sapıtırlar. Deneyin.

6-    Doğruluk duygusu, haklı olmanın verdiği doyum, kendini değerlendirmenin sevinci, bayım, bizi ayakta tutan ya da ilerleten güçlü zembereklerdir. Tersine, insanları bundan yoksun ederseniz, onları ağzı köpüren köpeklere çevirirsiniz.

7-    Dahası, gazetenin ilk sayfasını kaplamak küstahlığını gösteren ve başarıları beni iğrendiren mağara bilginlerine ayrı bir kin duyuyordum. Kayalık bir dar geçitte (bu bilinçsizlerin dediği gibi bu sifonda) başları sıkışıp kalmak pahasına yerin sekiz yüz metre altına ulaşmaya çalışmak, sapık ya da beyni sarsılmış kişilerin marifeti gibi görünüyordu bana. Bunun altında suç vardı.

8-    Kısacası, üstte yaşamak, kalabalığın insanı görmesi ve selamlamasının tek biçimi olarak kalıyor yine.

9-    Gerçekten de cennet bu değil miydi, aziz bayım: Doğrudan kavrayarak yaşamak?

10-    Duygularımızı yalnız ölümün uyandırdığına dikkat ettiniz mi?

11-    Ama biliyor musunuz niçin ölülere karşı hep daha dürüst ve daha cömertizdir? Nedeni basit! Onlara karşı bir yükümlülüğümüz yoktur.

12-    Dostlarımızda sevdiğimiz, taze ölüdür, acılı ölü, heyecanımız, eninde sonunda kendimiz!

13-    İnsanlar böyledir, aziz bayım, iki yüzü vardır onun: Kendini sevmeden sevemez.

14-    Eğer pezevenkler ve hırsızlar her zaman her yerde mahkûm olsalardı, masum insanlar tümüyle ve hep masum sanacaklardı kendilerini, aziz bayım.

15-    Bana öyle geliyor ki, hiç öğrenmemiş olduğum, ama yine de çok iyi bildiğim bir şeyi, yani yaşamayı unutuyorum.

16-    Nasıl anlatayım? Dünya kayıyordu. Evet, her şey kayıp geçiyordu üzerimden.

17-    Gerçek şu ki, her zeki insan, iyi bilirsiniz bunu, bir gangster olmayı ve salt şiddet yoluyla toplum üzerinde egemenlik kurmayı düşler. Bu iş, bir takım uzmanlık konularını işleyen romanların düşündürebileceği kadar kolay olmadığı için, genellikle, politikaya bel bağlanır ve en acımaz partiye koşulur. Herkese egemen olmak bu yolla mümkün oluyorsa, ruhunu küçültmenin ne önemi var, değil mi? Ben de kendimde zulmetme yönünde tatlı düşler buluyordum.

18-    Belli bir yaştan sonra her insan, kendi yüzünden sorumludur.

19-    Tabii, gerçek aşk pek az rastlanan bir şeydir, aşağı yukarı yüzyılda iki ya da üç kez görülür. Bunların dışında boş gurur ya da can sıkıntısı vardır.

20-    Kimileri, “Sev beni!” diye bağırır, ötekiler, “Sevme beni!” diye. Ama en kötü ve en mutsuzu olan bir bölümü de, “Sevme beni, yine de bana sadık kal!” diye. Ne var ki, doğruyu hiçbir zaman kesin olarak anlayamayız, her varlıkla buna yeniden başlamak gerekir. Yeniden başlaya başlaya alışkanlıklar edinilir. Kısa zaman sonra söylem düşünmeden gelir size, arkasından da refleks gelir: Bir gün gerçekten arzu etmeden alma durumunda bulunursunuz. İnanın bana, hiç değilse bazı insanlar için arzu edilmeyeni almamak hiç değilse dünyanın en zor işidir.

21-    Ama yeryüzü karanlıktır, aziz dostum, tahta kalın, kefen ışık geçirmez.

22-    İnsanlar gösterdiğiniz nedenlere, içtenliğinize ve acılarınızın ağırlığına ancak siz öldüğünüzde inanırlar. Hayatta olduğunuz sürece durumunuz kuşkuludur, ancak onların kuşkuculuğunu hak edersiniz.

23-    Kuşkulu olmaktan çıkmak için, düpedüz var olmaktan çıkmak gerekir.

24-    İnsanlar bulgulama bakımından ne kadar yoksul. Bir nedenden ötürü intihar edilir sanırlar hep. Ama iki nedenden ötürü de bal gibi intihar edilebilir.

25-    Başarı havası, belli biçimde taşındığı zaman, bir eşeği kudurtur.

26-    Mutluluğumuz ve başarılarımız, ancak bunları cömertçe paylaşmaya razı olduğumuz takdirde affedilir. Ama mutlu olmak için başkalarıyla fazla ilgilenmemek gerekir. Bunun üzerine, çıkış kapıları kapanır. Ya mutlu ve yargılanır ya da bağışlanır ve sefil olacaksın.

27-    Zenginlik insanı hemen verilecek yargıdan bağışık tutar, sizi metrodaki kalabalıktan ayırıp nikel kaplanmış bir arabaya kapatır, korunaklı geniş park yerlerinde, yataklı vagonlarda, lüks kamaralarda tecrit eder. Zenginlik, aziz dostum, henüz aklanma değildir, ama her zaman hoş karşılanması gereken ertelemedir.

28-    Biz kendimizden iyi olanlara nadir olarak bel bağlarız. Daha çok onların toplumundan kaçarız. Tersine, çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeyi ya da iyileştirmeyi istemeyiz: Önce kusurlu diye hüküm giymemiz gerekir. Yalnızca acınmayı ve yolumuzda cesaretlendirmeyi dileriz. Kısacası, biz hem suçlu olmaktan çıkmayı, hem de kendimizi arıtmak için çaba göstermemeyi isteriz. Yeterli hayâsızlıkta yoktur, yeterli erdem de yoktur. Ne kötülük, ne iyilik enerjisine sahibizdir. Dante’ yi bilir misiniz? Sahi mi? Hay Allah! Şu halde Dante’nin Tanrı ile Şeytan arasındaki kavgada yansız melekler de kabul ettiğini bilirsiniz. Ve onları, bir çeşit cehennem girişi olan, vaftizsiz ölen çocukların konulduğu dehlizlere yerleştirdiğini de. Biz o dehlizdeyiz, aziz dostum.

29-    Yalnızlığım iyice kanıtlandığına göre, kendimi erkekçe bir hüznün güzelliğine bırakabilirim.

30-    Para için ölen ve bir “mevki” yitirdiği için umutsuzlanan ya da ailelerinin mutluluğu için büyük tavırlarla kendilerini feda eden u tuhaf yaratıklara şaşkın ve biraz kuşkulu bir gözle bakıyorum hep. Sigaradan vazgeçmeyi kafasına koyup irade gücüyle bunu başaran o dostu daha iyi anlıyorum.

31-    İnsan tüm yalanlarını itiraf etmeden ölemezdi. Tanrı’ya ya da temsilcilerinden birine değil, bunun üzerindeydim ben anlayacağınız gibi. Hayır, yalanı insanlara, bir dosta ya da örneğin sevilen bir kadına itiraf etmek söz konusuydu. Aksi halde, bir yaşamda saklı kalmış bir tek yalan oldu mu, ölüm bunu kesinleştirirdi. Hiç kimse bu konuda hiçbir zaman doğruyu bilemezdi, çünkü doğruyu bilen tek kişi, sırrının üzerine yatan ölünün kendisiydi.

32-    Yalnızca kadınlara sığındım. Bilirsiniz, onlar hiçbir güçsüzlüğü gerçekten mahkum etmezler: Daha çok bizim güçlerimizi aşağılamaya ya da silahsızlandırmaya çalışırlar. İşte bu yüzden kadın, savaşçının değil, suçlunun ödülüdür. Onun limanıdır o, barınağıdır; erkek genellikle kadının yatağında tutuklanır. Bize yeryüzü cennetinden kalan tek şey değil midir kadın?

33-    Sevmek ve sevilmek ihtiyacında olduğumdan, aşık olduğumu sandım. Başka deyimle, aptallık ettim.

34-    Bu kadın yürek basınını o denli iyi okumuştu ki, sınıfsız toplumun kurulacağını bildiren bir aydın güven ve inancıyla söz ediyordu aşktan. Bu inanç, bilmez değilsiniz, sürükleyicidir. Ben aşktan da söz etmeye çalıştım ve sonunda kendimi inandırdım.

35-    Bir papağanı sevdikten sonra bir yılanla yatmak zorunda kaldım. Böylece, kitapların vaat ettiği, benimse hayatta hiç karşılaşmadığım aşkı başka yerde aradım.

36-    Ama gerçek, aziz dostum, can sıkıcıdır.

37-    İnsan ölümsüzlük oyunu oynar, birkaç hafta sonra ise, yarına kadar gövdesini sürükleyip sürükleyemeyeceğini bilemez.

38-    Her aşırılık diriliği, dolayısıyla acıyı azaltır.

39-    Evet, aziz dost, burjuva evliliği ülkemize terlik giydirdi, yakında da ölümün kapılarına getirecek onu.

40-    Veremli ciğerler kuruyarak iyileşir ve mutlu sahiplerini yavaş yavaş havasız bırakır. İşte ben de böyle, iyileşerek sakin sakin ölüyordum.

41-    Her insan başkalarının suçuna tanıklık eder, inancım ve umudum bu benim.

42-    Bir yasayı benimseyen kimse, kendisini inandığı bir düzene yeniden yerleştiren yargıdan korkmaz. Ama insan acılarının en büyüğü yasasız yargılanmaktır. Biz yine de bu acı içindeyiz.

43-    Ah! Dostum, büyük kentlerde avare dolaşan yalnız kişi nedir, bilir misin?

44-    Mülkiyet, baylar, bir cinayettir!

45-    Hepimiz suçlu olduğumuz zaman, demokrasi olacaktır.

46-    Ölüm yalnız başına olur, kölelik ise ortaklaşadır.

47-    Ben, efendilerin ve onların sopalarının gelmesini beklerken, Kopernik gibi, başarıya ulaşmak için akıl yürütmeyi tersine çevirmemiz gerektiğini keşfettim. Başkalarını mahkum edipte hemen arkasından kendini yargılamamak mümkün olmadığına göre, başkalarını yargılamak hakkına sahip olmak için insanın kendisine yüklenmesi gerekir: Her yargıç sonunda kefaret çektiğine göre, ters yönde yol almak ve sonunda yargıç olabilmek için kefaretçi olmak gerekir.

48-    Zekiler için zaman gerekir. Yöntemi sonuna kadar açıklamak yeter onlara. Unutmazlar, düşünürler onlar. Er geç, yarı oyun olsun diye, yarı şaşkınlıkla masaya otururlar.

49-    Çünkü düşüş şafakta oluyor.

50-    Artık çok geç, her zaman hep geç olacak. Çok şükür ki öyle!

 Düşüş, Albert Camus

" Benim öylesine düz, öylesine durgun zavallı yaşamımda her cümle bir serüvendir." flaubert

günlerden eylül, aylardan ergin günçe

             

                                         

Günlük şarabımız var maşrapa içinde

Külde pişmiş patatesler ve eşsiz pilavzerde

Din kitaplarımız, putlarımız, telvelerimiz

Yeleği de köstekli bir amca kahvesinde

Suratı çilli günler, gölgesi uzun günler

İşte bir bağ bozumu, işte bir çıngıl üzüm

Gökyüzüne yaslanıp saatimi kuruyorum

Kimsecikler duymasın bir Tanrı olduğumu

İstersen bu Duayı bir Çınara söylerim

Ben kendi başımdaki en önemli şapkayım

Islıkla her türlü marşı çalan bir Arap

Bazan bizim orada bir yokuştan iniyor

İşte durumlar böyle ey Kandil Simitleri

Bir değirmen bu günler kalbimi öğütürüm

Serentiler kurarım ömrümü kuruturum

Haritamda denizlerin yerleri değişiktir

Günlük peynirinizi bize veriyor

Kızarmış bayat ekmek, suda kaynamış pirinç

Sen ne dersen de yeleği köstekli Kahve

Durup dururken Tanrımı seviyorum

Günlerden Eylül aylardan Uzun Eşek

Bir Tabanca çıkarıp kendimi vuruyorum.

Ergin Günçe

ufuk akbal varlığımıza nasıl ilişir?

Sixteen Horsepower’ın “Flutter” şarkısı eşliğinde okuyunuz. / Yavuz Türk 

I.
İlişmelidir.
Çünkü Ufuk Akbal bir Türk entelektüeli olamayacak kadar nazenin, bir Yalçın Küçük serçe parmağı kadar kırılgan ve Ferdi Özbeğen misali duygusal bir şahsiyettir. Ufuk Akbal’ı en iyi onun mizahıyla tanışanlar bilir.

II.
Ufuk Akbal, Türk entelijansiyasına atılmış beklenmedik bir röveşatadır.
Çünkü o, geç dönem Türk aydını gibi Foucault’yu yüceltme gereği duymaz, ondan yalnızca esinlenir; esinlendiği yerlerin de hakkını verir. Baudrillard gibi bir devlet memurunun çocuğu olarak doğmuştur ya da yalnızca atılmıştır bu dünyaya. Baudrillard’dan farkı; kendiyle giriştiği kavgayı bir miktar abartmasıdır ve elbette Türkiye topraklarında avama rağmen havas olmaya çabalamamasıdır. Böyle bir iddia aklından dahi geçmez.

III.
Ufuk Akbal, üslupçudur. Çünkü, bizim aklımızdan geçen kelimeler, onun yüreğinden geçer.

IV.
Ufuk Akbal şairdir.
Bildiğiniz manada değil, Salinger’ın kastettiği anlamda. Yazdığı şiir bir anti-metin, bir anti-şiir olduğu halde şeksiz şüphesiz şiirdir.

Ufuk Akbal 5 yaşlarında, Kumburgaz’da mutlu günlerindeyken.

V.
Ufuk Akbal, yaşayarak bir Türkiye teorisyenidir.
Türkiye’ye rağmen sosyoloji tahsil etmiştir.

VI.
Motivasyon diye bir şeyin var olmadığına inanır. İyimserliği sever. 145T ile seyahat eder, 3.90 tl, oh, mis. Bir iki dilim çavdar ekmeği, dört adet yeşil zeytin, kibrit kutusu büyüklüğünde beyaz peynir ve iki bardak demli sağcı çayı. Melankoliktir.
Askerde, Yasunari Kavabata okumuştur.

VII.
Ufuk Akbal, ekmek parası için ilaç mümessilliği ve emlakçılık yapmıştır. İkisini de becerememiş, bu iki meslekten geriye kendisinde bir miktar sinir, bir miktar sabır dozu kalmıştır. Rivayet odur ki; bir sabah, poğaça ve çaydan ibaret kahvaltısını müteakip ayağa kalkmış ve emlakçının camından Beşiktaş’ın gökyüzüne bakarak şöyle demiştir: “Hepimiz emlakçıyız.”

VIII.
Gastronomi bilir. Sinemadan değil futboldan yanadır. Profesyonel bir PES 6 kullanıcısıdır. Altı yıldır yaptığı yamalarla, PES 6’yı modifiye ederek şahlandıran adamdır.

IX.
Ufuk Akbal’ın yazıları ‘marine edilmiş’ izlenimi verir, oysa çalakalemdir. Şiirleri yalnızca ironiden ibaret gibidir, oysa biraz tütün kolonyası hepimizin yalnızlığına iyi gelecektir. Fıkıh ilmi onunla kendine yepyeni bir anlam alanı açmıştır.

X.
Doğurtma yöntemi olarak küfürleşmeyi yeğlemekte ve salık vermektedir. Zaten o tercih etmez, yeğler; tavsiye etmez, salık verir.

XI.
Beylikdüzü’nden Suriçi’ne, yani babaevine seyirttiği günlerde, bir süreliğine bütün saatler 19.00’u gösterir. O sırada insanlar koşarak metropolleri terk etmelidir. Çünkü Ufuk Akbal tam o saatlerde keçi otlatmaya çıkmıştır.

XII.
Dişçilerin Hürriyet gazetesi okuması hepimiz gibi Ufuk Akbal’ı da şaşırtmaz. Bir zaman geçirme aracı olarak gazete. Bir kendini dinleme biçimi olarak yürüme. Ve bir yalnızlığı hissetme aracı olarak kederlenme.

XIII.
Ufuk Akbal tersine çevrilebilir, tersten de okunabilir; bundan gocunacağa benzemez: Ufuk Akbal ya da Akbal Ufuk.

XIV.
Şehremini Parkı’ndan süzülerek Asım’da iki kır pidesi atılacak, Nev Texas es geçilerek oradan doğru İkinci Adres, üst kat. Şunları da unutmamalı: Kızılelma Caddesi’ndeki Murat Pasta Fırını ve aynı cadde üstündeki meşhur goralıcı. Sonra Cihan Derya Balıkçısı. Bir zamanlar işte bu koordinat üzredir.

XV.
Elbet bizim de başkalarına imrenmeden şiir yazacağımız günler gelecektir.

XVI.
Ufuk Akbal halen sokaklarda yürüyor, sağa sola bakınıp Citibank ATM’si arıyorsa, işsiz ve parasız kaldığında çaktırmadan önünden geçtiği lokantaların camında ‘komi aranıyor’ ilanlarına göz kırpıyor, Şirinevler’de biranın üstüne iki yarım kokoreç çakıyorsa bu dünya elbet yaşanacak demektir.

XVII.
Gündelik hayatın ilmini bilir. Yerli düşüncenin müdavimidir. Başucu kitabı, Dr. Haluk Saçaklı’nın Sağlıklı Yiyerek Zayıflayalım’ıdır.

XVIII.
Ufuk Akbal kimi zaman Ufuk Akbal’a dahil değildir.

XIX.
Sevgilisinin teri gül gibi kokanlarla kalbini attıran şeye biz edebiyat deriz!

gözlüklü şiir

İyi değiliz gözlük bak durmadan
kırmaya çalışıyorlar bizi hiç iyi
değiliz iki gözüm, bende can, sende cam
bırakmadılar, daha kırılacak ne varsa bizde,
gözlüğü olmayanlar çok mu acımasız oluyor
ne, çekip alıyorlar seni gözümden, öyle
çok eziliyoruz ki gözlük, sen bensiz kırık,
ben sensiz karanlık, nerde insanlık
bizi bu kadar kırmasalar, di’mi cam
dostum, onlara da birer gözlük alırdık!
Ne güzel gözümün önünde olman yine,
sensiz ne gülüşün tadı var ne de bakışın
sen olmayınca kötülük daha kötü görünüyor
gözüme, yumruklar daha zalim, sözler daha
sert iniyor yüreğime, sensiz bu dünya
bomboş görünüyor gözüme, sana gözüm
gibi bakacağım, artık senden başkasını görecek
gözüm yok, bizi görmeyenlere
söyleyecek sözüm yok, bizi çok kırdılar gözlük,
bizi tuzlabuz, bizi unufak, bizi camçerçeve
kırdılar da bakmadılar bir kez olsun cangözüyle,
şimdi hem cana, hem cama göz diktiler,
hem gözden düştük hem sözden, bir daha
kırılamayız gözlük, sonumuz olur kırılmak bir daha,
parçamızı bulamazlar ikimizin de! Ah ne bakacak
göz, ne görecek gönül bırakmadılar bize,
bir güzellik kalsaydı, iki ne dört gözümüzle
titrerdik üstüne, candan içeri olan camdan içeri
derdik demesine de, öyle bakımsız, bakışsız
bıraktılar ki gözümüzü, gönlümüzü, ne can
hevese geldi, ne göresi geldi camın,
biz birbirimize iyi bakalım gözlüğüm, canım,
belki onlar da iyi bakarlar kendilerine,

gözlüğüm, iki gözüm, kemiğim, bu sözlerimle
umarım kırmamışımdır seni, zira çok incesin
kırılırsın, kırılır arkadaşlığın camdan kalbi de!

haydar ergülen

zorbaların düğünü

Bana bir eş gerek,

Sana bir eş gerek, bize bir eş

Kana kan, dişe diş ve leşe leş

Eğip bükmek için bu kişneyen hayvanı

Tanrım, bana bir harf

Bir sürü

Bir sürü ceset ister

Boynunda mücevherler ister bir ceset

Bir sürüye süslü bir ceset gerek

Bir sürünün dişisine eş gerek beyine köle

Bir eş altın tabakta sunulan bir baştır güzele

Bir güzel hainliği ödüllendirir elleriyle

Beyse her seferinde oğul bekler

Bir gün dönecektir evine hediyelerle

Bir kuma, bir silah ya da yeni bir felsefeyle

Bir gün girecektir gerdeğe –kısmetse

Bir gerdek

Baş döndüren bir ahenk

Bir sürüye eğlence gerek elbet –ve ne

Bir aşk ne bir davet

Bir türlü yetmez bu birlikteliğe

Bir güvey başlık der, bir gelinse güvence

Boyuna takılar ister bir gelin güvense güvenmese de

Bir düğüne sermaye gerek çünkü

Bir müşterek ölüme

 

Bir Sürü Kışlak

Bir duman bölük bölük

Zeplinler gibi kocaman

Kalın kumaşlardan kırpılan

Paha biçilmez bir duman

Yani dumandan bir dağ

Bir ağ gibi ufkumuza serildi

Bir düğün arifesi, bir av ertesi

Ani bir elektrik kesintisiyle

Cezalandırılmıştık sanki

Bu illet, ekinlerimize dadandığından beri

Dağın ardında pinekleyen, pusan ve sinsi

Bir sürü göz

Bu darmadağın dağarın üstünde

Hükümet etti

Bir süre

Diyelim öyle bir geçiş dönemiydi

Katlandık ve dedik ki

Sürümden kazanılır bu korkuyla

Ölünmese de

Sürüm sürüm süründürür bu korku

Sürgündeki işçiyi

Söndürür hayallerini süsleyen

Gelinin ateşini ve

Rehnalır bir güveyin elindekini

Sıvışacak bir kapı bir aralık

Kalmışsa bir soluk artık

İter sürgülerini ve çeker süngülerini

Rüştünü ispata yeter bu

Çünkü görüldüğünde ödenir

Bir senettir bu korku

Bu korku yeter bana

Bu korku yeter sana

Bu korku yeter olacaklara

Ve olmuş olan ne varsa

Karşılamaya onu

Nasıl bir korku ki bu

Sinmemiş henüz

Korkunun kokusu bile

Yetmez biliyoruz

Avını kovalamağa

Kendisi de av olanın

Değil bir yiğitten bu

Bir yiğidin korkusu değil

Bir arslandan korkuşu gibi

Bir arslanın süreğindeki

Ve aslında

Tüneğine sinmiş

Bir kuşun pusuşu sanki

Yüreğinde koca bir göz

Bir Göz, Bir Çelenk, Vs.

Bir göz

Nasıl da açılmış öyle hayret

Kocaman korkulardan –kırpılan bir göz

Ve cumhuriyetçi bir çelenk

İhtilallerin şımarttığı ailesi de

Teşvik ediyor onu –etsin, edebilir

Teşvikiye’de bir plakçı dükkânından

Binüçyüzbilmemkaç teşrin-i sanî’de

Ve bilmem kaç kuruştan ibaret

Bir senete mukabil

Vs.

Aldığı parayla değil

Değil bir gölge oyunu yalnız hem bir

Çelenk hayaletidir.

Devletin çayırında eşinen bir kuduz horoz

(Lâkin bir horoz kat’yyen eşinemezmiş)

Öyleyse bir yapbozdur kusursuz

Ki ânın esrar-ı kadîmi bu belki

Sade bir göz ve onun kırpılışıyla ilgili

Bir göz bu talandan ne yürütebilir

                Biçilen bu cesetten artık, Tanrım!

                kırpıla

                               kırpıla

                                               kırpıla

                Bize kalan nedir

                Size kalan ve bana

Bin yıllık içkilerden hep ustalıkla kesilir

Ölümün surlarından savrularak

Meydanların kocamış boşluğuna

Adını veren bir şaire –Örtün!

Evet, ancak örtün dedirtir

Ve bu garip bir kinayedir lüzumsuz

Artık her şiirde şiirden bahsedilir.

Her Kuma

Hiç müşteri çıkmadı bu nadide çeyize

Herkesin gözü vardı bu bohçanın içinde

Ne zalim gelinmiş bu bir metelik vermedi

Ah ne diller dökmüştük öleydik dizlerinde

Hem tokat kadar sırnaşık

Hem korku kadar sağlam

Her an daha dakik ve

Her nedense sıradan

Herkes gibi kuşkusuz yeterince tedbirli

Her delikten sızarken seçemiyor kendini

                Hemen hemen seçemiyor

                Her neyse seçemiyor

                Hadi diyelim seçemiyor

Halbuki yetkili makamlarca seçilmiş bu göreve

Hiç okumamış olsa da işinde tecrübeli

Hizmette kusur etmez ve

Hainlik nedir bilmez

Hiç kimsenin malında bir dirhemcik gözü yok

Hakkıdır onun da herkes gibi eğlence

Halk içinde pek meşhur bir göz kusurudur bu

Her kuma oynar burda bu kumar oyununu

Her gelinlik kızın hiç yoktan tutulduğu

Hayırsızın birinden hamiledir kimbilir

Hani vakit var daha bir tedbir alabilir

Hele de hamileyse hayırsız bir velete

Huzuru kaçar elbet ölebilir acından

Hiç kuşkusu yok ama kesin hamile değil

Herşey yerli yerinde mükemmelen uyuyor

Her soylu eşya gibi öyle güzel kırpılmış

Hâlâ zinde ve yeni formunu da koruyor

Bir Dumrulun Bir Dumrula Söylediği

Bu kamunun aklı ermez bir durumdur

Bunu hem deliler bilir hem de Dumrul

Burda Dumrul’a bir can veren çıkar da

Can diler bir canan çıkmaz onun yoluna

Dumrul bağlar atı kamunun çıkarına

Ve nedendir işi hep deliliğe vurur

Aman bu kamu da ne pasaklı bir duldur

Yanıp tutuşmuştur etekleri çaresiz

Çıkar çıkınından hep masallar uydurur

Gel bu homurtunun sen kapusunda dur

Kapıdan boynunu uzatırsa bir dev

Devir boynunu bir gözünden onu vur

Ben Allah’ın kuluyum ben bir deli dumrulum

Ben bu yolun başında inadımdan dururum

Yol Allah’ın yolu da geçmek bedava değil

Geçmek için biraz hırs biraz ilim gerekir

Ben bu yolun başında inadımdan dururum

Ben de sizin gibiyim bir Allah’ın kuluyum

Ben de sizin gibiyim bir Allah’ın kuluyum

Anlı şanlı bir beyim bir tek kölem yok benim

Severim gönülden de bir tatlı söz etmedim

Borçluyum ödeyemem katilim öldüremem

Zorba değilim amma hep zorbalık ederim

Yeğdir zorbalık çünkü zorbaya dilenmekten

Bana bir eş gerek,

Sana bir eş gerek, bize bir eş

Kana kan, dişe diş ve leşe leş

Eğip bükmek için bu kişneyen hayvanı

Tanrım, bana bir harf

Bir harf kıyam eder ardında

Bir harfin kıyımında diriltir seni bir damla su

O çatlamış tohumu, o göveren kalbini

O bir damla suyla yuğ

                Ki çarpışır seninle çatlayarak bir ırmak

Çarpışır kıyasıya kıyısında kalbinin

Sen o seri hoş, o serseri yelkensin

Kendi güzelliği peşinden esen sen ey deli kan

Koş ve koştur ardından pençelerinin

Tarhlarından südler sızan baygın gecenin

Loş ve başıboş caddelerinden

                Silinirken arması

Düşen arkadaşın, o son neferin

Attığı bir nâradır gürleyen ancak

Budur sana avuçlarından

Sana budur kanatlanacak

Bir nacaktır o, bir bilge silah

Yekpâre bir alev parıldar andan

Haydi ondan ‘für dudaklarına

Yüzlerce kurşun sür damarlarından

Her er bir beydir burda

Beylerbeyidir her bey

Yüreğinde bir göz

Beyninde bir el

Taşır yolu kaybeden bir rehber

Bükebilir yüreği bir göz

Çelebilir zihni bir el

Bilir bunu kıyam eden her nefer

Ve kıyametini kuşanır ilkin

Kalkar her seher vakti kıyam eder

Alnından kurşun seker de

Kuşku sekmez asla gönlünde

Yalnız bir kuşun sekişi belki

Bir seferi erteler

 

hakan şarkdemir