tırtıl

Yeryüzünün sahibinin adını anarak çoğalıyor

Azami kırk gün yürüsün bu çağla renginde zamanla

Koysun gördüklerini belleğin simsiyah köşesine

Koşsun  kendi rüzgarını geçen atların ülkesine

Bin nefes versin  ayrılmadan gündüzle gece

İçinde birliği yaşatan yapraklarını emerek

Sallanan saçlarında damıtsın ıslak hevesleri burkarak

Kessin tepelerden inerken şehrin aynasına çarpıp

Çakal seslerine demir seslerine su seslerine karışarak

Toparlan tırtıl kollarımdan karıncalar göçüyor sana

Bin ah işitip öyle varacak yanına kelebek kanatlar

Al beni kıskandır doğmamış çocukları sütlü otları

Çarp bir cin yüzü gibi musallat aynalara

                     Uzak böceklerin  iplerinden doku

İlmek at geç yavaş yavaş  konuşmasına insanlığın

Kireç beyazı alnına hastaların ulaşsın

Yansın su demlenen çay kaşığında kiremit

Kaldırımda kadın kaldırımda erkek kaldırımda yılgınlık  

Canın beyaz demiştin unutuşun kara

Ciltli kitaplar domino taşları kazıyor aklını

Zencefil  kokusuyla baygınsın nasılsa

Dünya döndükçe uzasın tırtılın yolu

Sürsün kem gözlerden ırağa  aynı anda

Hürlüğün dört duvar arasında yanan kağıtla

Durmadan sabır damlar çeşmelerden sarnıçlardan yüzümüzden

Bilmeden söz söylesem  tırtıl yürür tırnaklarımdan içeriye

Bir daha boyana boyana pörsür şehir

Sen tırtıl gibi başkalaştın kurt

Eğlen ve çiziklerinden cumaları ayır

Topla kendini, yürü çarşılara

Ömrünü uzatamayan bir kelebek olmaya

Bu kısa pantolonlu çocuklar bu tene çakılan güneş

Ayıp şeylerden kızaran yüz ve büyükse tırtıl

Namlularını çevirsin vakitsiz derinlerden

Taşrada kaşlar dağların omzunda küllerin altında seni kim harlasın

Tırtıl kendini toplayıp bıraksın aklığa

Bir odanın kapısı çarpıyor diğer tarafa geçiyorsun

Birdenbire her şey kaşla göz  arasında

Adem YAZICI