21 Kasım 2012 Çarşamba

afife




Sevmek biraz ölümdür..hele yaşlandıkça

ne çok seyrederiz, mûnis
ve kimsesiz odalarda kendimizi.

Ah! Ben sizi taşrada, çok önceleri
bir romanda tanımıştım, biraz Halit Ziya
öldürmüştü sizi, biraz Reşat Nuri


Oysa ben Milas’ı hiç görmedim ama hiç
dilsiz bir yurt odasında düşledim

Beylerbeyi’nde ağladığımız evi.


Örselenmiş ve çabuk büyümüştünüz, birdenbire
hani o müzmin ‘ateş gecesi’

yahut gecikmiş bir zemheri.


Mendil işler, nasıl da kötü öksürürdü eltiniz
kirli gülüşler, esnaf ve zabit gözler

içre geçti yıllar: Mutsuz.... veremli


Sevmek en çok ölümdür.. ve narin bir melek
gelir gibi düşer göğsümüzden

ömrün en güzel kelebeği


ali emre

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder