Şenlik ateşleri yerleştirir boynuzlarını
Çıldırmış bir geyiğin ikindi tarlasına,
Gittikçe yayılır vadi. O küçük rüzgâr
Sıçrar bayırlardan bayırlara
Hava kristalleşir duman altında
-Kedigözleri gibi sarıdır hüzünlüdür-
Ben dallardan yürürüm gözlerimde,
Dallar, ırmaklardan yürür.
Gelirler bana, gerçek şeylerim benim.
Aynı ezgileri tekrarlayarak
Ne garip şu ikindi sazlıklarında
Federico adında olmak.
FEDERİCO GARCİA LORCA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder